תפילה בציבור

[נקודות טובות]

למעשה זאגט אבער דער מגן אברהם וז"ל: "פי' שתש כחו אף על פי שאינו חולה" - איינער וואס איז שוואך, אפילו ער איז נישט קראנק. איז ער נישט מחויב מיט תפלה בציבור. זעט אויס אז ס'איז נישט אזא חיוב.

דער מהרי"ל שרייבט: "אמר מהר"י סג"ל דלא ראה בשום פוסק שמותר לערב תחומין לילך לבית הכנסת כדי להתפלל בעשרה", היות ו"להתפלל בעשרה אינה כל כך מצוה, דיכול לכוון תפילתו בביתו".

דער רשב"ש האלט ס'איז סתם אזוי נישט דא קיין מצוה פון דאווענען בציבור וויבאלד מ'קען דאווענען בשעה שהציבור מתפללים.

דער מגן אברהם אין תט''ו קריגט אויפן מהרי''ל להלכה, און אזוי פסק'ענט די משנה ברורה אויך. אנדערע פוסקים געדענק איך נישט.

נישט נאר דאס נאר אין די גמ' אין מסכת פסחים שטייט אז א מענטש איז מחיוב צו גיין לאחריו ביז א מיל (פשטות מיינט דאס שפאצירן) און פאראויס ביז פיר מיל צו דאווענען בציבור און אזוי ווערט גע'פסק'ט אין שולחן ערוך אין דעם זעלבן סי' צ' ווי עס שטייט דער לשון פון "ישתדל".

יא יא, און דעפאר קריגט די מגן אברהם מיט'ן מהרי''ל. עיין שם.

[מירון]

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

אויב איז "תפלה בצבור" נאר א מצווה דרבנן ווי אזוי האט רבי אליעזר געקענט משחרר זיין אן עבד וואס איז א מצות עשה דאורייתא?

דער חינוך לערנט טאקע אז דאס איז אן איסור דאורייתא און ער שרייבט א טעם פארוואס חז''ל קענען מתיר זיין בשעת מצוה.

WOW, קען שוין אריינגיין אין דעם געהענגעל פון געזען א חידוש היינט!

[צווייטער]

ווען ער דאווענט ביחידות האט ער נישט די מצוה פון ונקדשתי, נאר ווען ער דאווענט בציבור

ריכטיג, אבער ס'איז נישט קיין חיוב צו טון, ווען ער דאווענט בציבור האט ער מקיים געווען די מצוה

צו מיר דעתי הקלושה זעט אויס אז דער רא"ש האט געהאלטן אז אפילו קדיש וקדושה איז נישט קיין דאורייתא, ס'איז איז נאר אן עשה דרבנן דרבים איז עס דוחא די עשה דאורייתא דיחיד.

אביסל קלארער, קדיש וקדושה איז נישט קיין דאורייתא, אבער ווען ער זאגט דאס ברבים איז ער מקיים א עשה דאורייתא פון ונקדשתי

[מירון]

רבי משה פיינשטיין ז"ל, האלט אז עס איז אן איסור גמור צו דאווענען ביחידת, ער האט זייער אן אינטרעסאנטן טוויסט אין תשובות אגרות משה.

[נקודות טובות]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אין הקב''ה מואס איז גוט פאר התעוררת, די גאנצע גמרא דארט אין ברכות ח. איז גוט פאר התעוררת, אבער מיט הלכה האט עס קיין שייכות. דאס אז ר' אליעזר האט עובר געווען אויף אן עשה, איז קודם כל נישט קלאר אז דאס איז טאקע א מצות עשה דאורייתא, עס איז דא א מחלוקת הראשונים אין דעם. צווייטענס האב איך טאקע צוגעצייכענט א א חינוך וואס רעדט איבער דעם. viewtopic.php?p=93077#p93077.

[נקודות טובות]

רבי משה פיינשטיין ז"ל, האלט אז עס איז אן איסור גמור צו דאווענען ביחידת, ער האט זייער אן אינטרעסאנטן טוויסט אין תשובות אגרות משה.

איר רעדט פון די ראיה פון תפילה במקומות המטונפים אין חלק ב' סימן כ''ז?

[מירון]

רבי משה פיינשטיין ז"ל, האלט אז עס איז אן איסור גמור צו דאווענען ביחידת, ער האט זייער אן אינטרעסאנטן טוויסט אין תשובות אגרות משה.

איר רעדט פון די ראיה פון תפילה במקומות המטונפים אין חלק ב' סימן כ''ז?

יא! און לויט רבי משה איז די גמרא פון "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים" יא נוגע להלכה.

[צווייטער]

רבי משה פיינשטיין ז"ל, האלט אז עס איז אן איסור גמור צו דאווענען ביחידת, ער האט זייער אן אינטרעסאנטן טוויסט אין תשובות אגרות משה.

די אגרות משה איז מברר ווי ווייט גייט די חיוב תפלה בציבור, און ער איז מברר דארט באריכות אז עס איז א חיוב גמור און ס'איז נישט קיין רשות, אבער ס'איז נאר א חיוב מדין תפילה און ס'בלייבט א דרבנן. ער איז בכלל נישט דן דארטן אלס ונקדשתי, ס'איז נישט קיין דאורייתא תפלה בציבור

[מירון]

רבי משה פיינשטיין ז"ל, האלט אז עס איז אן איסור גמור צו דאווענען ביחידת, ער האט זייער אן אינטרעסאנטן טוויסט אין תשובות אגרות משה.

די אגרות משה איז מברר ווי ווייט גייט די חיוב תפלה בציבור, און ער איז מברר דארט באריכות אז עס איז א חיוב גמור און ס'איז נישט קיין רשות, אבער ס'איז נאר א חיוב מדין תפילה און ס'בלייבט א דרבנן. ער איז בכלל נישט דן דארטן אלס ונקדשתי, ס'איז נישט קיין דאורייתא תפלה בציבור

ריכטיג! אבער ס'קען אויסקומען לויט אים אז ס'איז שאלה פון א ברכה לבטלה.

וויבאלד ס'איז דא א טשענס אז דער רבוש"ע זאל נישט מקבל זיין די תפלה ביחידות, צו ווייל סאיז נישט דא קיין כוונה, אדער וועגן ס'איז לאחר גזר דין, טאר מען נישט דאווענען אן א מנין.

[נקודות טובות]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

דער מגן אברהם זאגט פשט אין מחבר אז ישתדל גייט ארויף אז אפי' אויב האט ער מנין אינדערהיים איז ביהכ''נ עדיף. דער פרי מגדים דארט וואונדערט זיך טאקע לויט דאס וואס די רבינו יונה זאגט אז בית הכנסת איז אלעמאל פאר ביתו אפי' אן א מנין. און דער פרי מגדים לייגט צו אז מען קען נישט זאגן פשט אז ישתדל גייט ארויף ווען עס איז נישטא קיין מנין אין בית הכנסת, ווייל דעמאלטס איז זיכער בבית עדיף.

[נקודות טובות]

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

וואס הייסט אסמכתא? דאס האט בפשטות נישט מיט דעם אז תפילה איז דאורייתא. נאר אז מען זאגט נישט קיין קדיש וקדושה בפחות מעשרה ווייל די שכינה דארף א מנין.

[נקודות טובות]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

א מצות עשה ולא תעשה דאורייתא

ועשית ככל אשר יוריך

לא תסור

מהיכי תיתי אז דאס איז אין כלל לא תסור? איז דא ערגעץ א תקנת חז''ל צו דאווענען בציבור?

[מירון]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

א מצות עשה ולא תעשה דאורייתא

ועשית ככל אשר יוריך

לא תסור

מהיכי תיתי אז דאס איז אין כלל לא תסור? איז דא ערגעץ א תקנת חז''ל צו דאווענען בציבור?

פון די גמרא איז משמע אז ס'איז עפעס מיט חז"ל (כ'ווייס נישט צו מ'קען עס אנרופן תקנת חז''ל).

(פסחים מו.) א"ר אבהו אמר רבי שמעון בן לקיש גלגבל ולתפלה ולנטילת ידים ארבעה מילין וכו' א"ר (אינייא) א"ר ינאי כדי הילוך ארבעה מילין א"ר יוסי ברבי חנינא הלא שנו אלא לפניו אבל לאחריו אפילו מיל אינו חוזר אמר רב אחא ומינה מיל הוא דאינו חוזר הא פחות ממיל חוזר:

און רשיז"ל שרייבט: וכן לתפלה אם מהלך אדם בדרך ובא עת ללון ולהתפלל אם יש בית הכנסת לפניו ברחוק ארבע מילין הולך ומתפלל שם.

וועסטו וועלן זאגן אז דאס איז אלס "ונקדשתי" - "קדיש וקדושה". איך דענק נישט אז ביי קריאת התורה וואס איז אויך פון די דברים וואס דארפן א מנין אלץ "ונקדשתי" זאל זיין א חיוב פון לפניו עד ארבעה מילין ולאחריו מיל.

[וואלף]

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

וואס הייסט אסמכתא? דאס האט בפשטות נישט מיט דעם אז תפילה איז דאורייתא. נאר אז מען זאגט נישט קיין קדיש וקדושה בפחות מעשרה ווייל די שכינה דארף א מנין.

דער ר"ן זאגט אזוי וז"ל ומיהו הני מילי כולהו אסמכתא מדרבנן נינהו, דסדר תפילה גופה דרבנן

[נקודות טובות]

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

וואס הייסט אסמכתא? דאס האט בפשטות נישט מיט דעם אז תפילה איז דאורייתא. נאר אז מען זאגט נישט קיין קדיש וקדושה בפחות מעשרה ווייל די שכינה דארף א מנין.

דער ר"ן זאגט אזוי וז"ל ומיהו הני מילי כולהו אסמכתא מדרבנן נינהו, דסדר תפילה גופה דרבנן

כמדומה לערנט איר נישט גוט אפ דעם ר''ן. דער ר''ן זאגט בסך הכל אז מען קען נישט זאגן אז די אלע זאכן וואס די משנה רעכענט אויס איז א דאורייתא, ווייל די גאנצע סדר התפילה איז נאר א דרבנן.
אבער בפשטות לויטן ר''ן איז ונקדשתי יא א מצות עשה דאורייתא שלא יהא פחות מעשרה, און דוקא נישט קיין @אסמכתא בעלמא