תפילה בציבור

[מירון]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

[וואוילער]

@נקודות טובות

[ירא השם]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

א מצות עשה ולא תעשה דאורייתא

ועשית ככל אשר יוריך

לא תסור

[מירון]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

א מצות עשה ולא תעשה דאורייתא

ועשית ככל אשר יוריך

לא תסור

און וואס טוט זיך מיט די מצוה פון "ונקדשתי בתוך בני ישראל"?

כך שנינו במסכת מגילה: מתני' אין פורסין על שמע ואין עוברין לפני התיבה וכו' ואין מזמנין בשם פחות מעשרה וכו' גמ' מה"מ אמר ר' חייא בר אבא א"ר יוחנן דאמר קרא (ויקרא כב, לב) ונקדשתי בתוך בני ישראל כל דבר שבקדושה לא יהא פחות מעשרה מאי משמע דתני ר' חייא אתיא תוך תוך כתיב הכא ונקדשתי בתוך בני ישראל וכתיב התם (במדבר טז, כא) הבדלו מתוך העדה ואתיא עדה עדה דכתיב התם (במדבר יד, כז) עד מתי לעדה הרעה הזאת מה להלן עשרה אף כאן עשרה:

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

[וואלף]

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

[נקודות טובות]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

עד שאתה שואל על תפילה בציבור, תשאל על עצם התפילה האם הוא מדאורייתא או לאו.

[מירון]

חבירים וידידים,

אידן דאווענען יעדן טאג, דריי מאל שחרית, מנחה און מעריב בציבור. וואלט כדי געווען דורך צו שמועסן וואס איז "תפילה בציבור" א מצוה? א דין? אן ענין? א מצוה דרבנן? א מצוה דאורייתא?

עד שאתה שואל על תפילה בציבור, תשאל על עצם התפילה האם הוא מדאורייתא או לאו.

יא, גוט מעורר געווען. נו גיב אונז אביסל סחורה.

[מירון]

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

יא, ריכטיג און אנדערע ראשונים זאגן אז "ונקדשתי בתוך בני ישראל" איז בעצם יא דאורייתא אבער ס'גייט ארויף נאר אויף קדיש וקדושה וכיוצא בהן, אבער תפלה בצבור איז זיכער נישט קיין דאורייתא.

אגב תפילה בציבור מיינט אנהויבן שטילע שמונה עשרה מיטן ציבור (משנה ברורה)

למעשה איז אבער דא אן אנדערע גמ' אין גיטין: אמר רב יהודה אמר שמואל, כל המשחרר עבדו עובר בעשה שנאמר (ויקרא כה, מו) לעולם בהם תעבודו. מיתיבי, מעשה בר' אליעזר שנכנס בבית הכנסת ולא מצא עשרה ושחרר עבדו והשלימו לעשרה? מצוה שאני.

אויב איז "תפלה בצבור" נאר א מצווה דרבנן ווי אזוי האט רבי אליעזר געקענט משחרר זיין אן עבד וואס איז א מצות עשה דאורייתא?

[איטשע]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

[להגדיל הטראסק]

א שטארקע ענין וואס ווערט באטיטלט אלס חיוב

[מירון]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

א שטארקע ענין וואס ווערט באטיטלט אלס חיוב

דער שולחן הרב וואס אונז חסידים זענען לאורו נסע ונלך שרייבטטאקע: שֶׁתְּפִלַּת הַצִּבּוּר אַף עַל פִּי שֶׁהוּא מִצְוָה מִדִּבְרֵיהֶם, הִיא גְּדוֹלָה מִמִּצְוַת עֲשֵׂה שֶׁל תּוֹרָה, הוֹאִיל וּמְקַדְּשִׁין בָּהּ ה' בָּרַבִּים!

[מירון]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

[איטשע]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

[מירון]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

למעשה זאגט אבער דער מגן אברהם וז"ל: "פי' שתש כחו אף על פי שאינו חולה" - איינער וואס איז שוואך, אפילו ער איז נישט קראנק. איז ער נישט מחויב מיט תפלה בציבור. זעט אויס אז ס'איז נישט אזא חיוב.

דער מהרי"ל שרייבט: "אמר מהר"י סג"ל דלא ראה בשום פוסק שמותר לערב תחומין לילך לבית הכנסת כדי להתפלל בעשרה", היות ו"להתפלל בעשרה אינה כל כך מצוה, דיכול לכוון תפילתו בביתו".

דער רשב"ש האלט ס'איז סתם אזוי נישט דא קיין מצוה פון דאווענען בציבור וויבאלד מ'קען דאווענען בשעה שהציבור מתפללים.

[צווייטער]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

וז''ל הרא''ש ברכות פ''ז סי' כ':
תנו רבנן מעשה ברבי אליעזר שנכנס לבית הכנסת ולא מצא שם עשרה ושחרר עבדו והשלימו לעשרה והיכי עביד הכי והאמר רב יהודה כל המשחרר עבדו עובר בעשה שנאמר לעולם בהם תעבודו מצוה דרבים שאני דאלים עשה דרבים דכתיב ונקדשתי בתוך בני ישראל דהיינו עשה דמקדשין את השם בעשרה ברבים ואפילו הוי מלתא דרבנן כגון לשמוע קדושה וברכו שלא מצינו לו עיקר מן התורה אפ"ה דחי עשה דיחיד דלא מסתבר לי דמיירי בעשרה דאורייתא כגון לקרות פרשת זכור שהוא מן התורה דמשמע דבכל ענין איירי.

פשט איז, ווען ער דאווענט בציבור איז ער מקיים א עשה דאורייתא פון ונקדשתי, אבער נישט אז די דאווענען בציבור איז א חיוב דאורייתא.

[איטשע]

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

וז''ל הרא''ש ברכות פ''ז סי' כ':
תנו רבנן מעשה ברבי אליעזר שנכנס לבית הכנסת ולא מצא שם עשרה ושחרר עבדו והשלימו לעשרה והיכי עביד הכי והאמר רב יהודה כל המשחרר עבדו עובר בעשה שנאמר לעולם בהם תעבודו מצוה דרבים שאני דאלים עשה דרבים דכתיב ונקדשתי בתוך בני ישראל דהיינו עשה דמקדשין את השם בעשרה ברבים ואפילו הוי מלתא דרבנן כגון לשמוע קדושה וברכו שלא מצינו לו עיקר מן התורה אפ"ה דחי עשה דיחיד דלא מסתבר לי דמיירי בעשרה דאורייתא כגון לקרות פרשת זכור שהוא מן התורה דמשמע דבכל ענין איירי.

פשט איז, ווען ער דאווענט בציבור איז ער מקיים א עשה דאורייתא פון ונקדשתי, אבער נישט אז די דאווענען בציבור איז א חיוב דאורייתא.

ווען ער דאווענט ביחידות האט ער נישט די מצוה פון ונקדשתי, נאר ווען ער דאווענט בציבור

[צווייטער]

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

וז''ל הרא''ש ברכות פ''ז סי' כ':
תנו רבנן מעשה ברבי אליעזר שנכנס לבית הכנסת ולא מצא שם עשרה ושחרר עבדו והשלימו לעשרה והיכי עביד הכי והאמר רב יהודה כל המשחרר עבדו עובר בעשה שנאמר לעולם בהם תעבודו מצוה דרבים שאני דאלים עשה דרבים דכתיב ונקדשתי בתוך בני ישראל דהיינו עשה דמקדשין את השם בעשרה ברבים ואפילו הוי מלתא דרבנן כגון לשמוע קדושה וברכו שלא מצינו לו עיקר מן התורה אפ"ה דחי עשה דיחיד דלא מסתבר לי דמיירי בעשרה דאורייתא כגון לקרות פרשת זכור שהוא מן התורה דמשמע דבכל ענין איירי.

פשט איז, ווען ער דאווענט בציבור איז ער מקיים א עשה דאורייתא פון ונקדשתי, אבער נישט אז די דאווענען בציבור איז א חיוב דאורייתא.

ווען ער דאווענט ביחידות האט ער נישט די מצוה פון ונקדשתי, נאר ווען ער דאווענט בציבור

ריכטיג, אבער ס'איז נישט קיין חיוב צו טון, ווען ער דאווענט בציבור האט ער מקיים געווען די מצוה

[נקודות טובות]

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

למעשה זאגט אבער דער מגן אברהם וז"ל: "פי' שתש כחו אף על פי שאינו חולה" - איינער וואס איז שוואך, אפילו ער איז נישט קראנק. איז ער נישט מחויב מיט תפלה בציבור. זעט אויס אז ס'איז נישט אזא חיוב.

דער מהרי"ל שרייבט: "אמר מהר"י סג"ל דלא ראה בשום פוסק שמותר לערב תחומין לילך לבית הכנסת כדי להתפלל בעשרה", היות ו"להתפלל בעשרה אינה כל כך מצוה, דיכול לכוון תפילתו בביתו".

דער רשב"ש האלט ס'איז סתם אזוי נישט דא קיין מצוה פון דאווענען בציבור וויבאלד מ'קען דאווענען בשעה שהציבור מתפללים.

דער מגן אברהם אין תט''ו קריגט אויפן מהרי''ל להלכה, און אזוי פסק'ענט די משנה ברורה אויך. אנדערע פוסקים געדענק איך נישט.

[מירון]

וז''ל הרא''ש ברכות פ''ז סי' כ':
תנו רבנן מעשה ברבי אליעזר שנכנס לבית הכנסת ולא מצא שם עשרה ושחרר עבדו והשלימו לעשרה והיכי עביד הכי והאמר רב יהודה כל המשחרר עבדו עובר בעשה שנאמר לעולם בהם תעבודו מצוה דרבים שאני דאלים עשה דרבים דכתיב ונקדשתי בתוך בני ישראל דהיינו עשה דמקדשין את השם בעשרה ברבים ואפילו הוי מלתא דרבנן כגון לשמוע קדושה וברכו שלא מצינו לו עיקר מן התורה אפ"ה דחי עשה דיחיד דלא מסתבר לי דמיירי בעשרה דאורייתא כגון לקרות פרשת זכור שהוא מן התורה דמשמע דבכל ענין איירי.

פשט איז, ווען ער דאווענט בציבור איז ער מקיים א עשה דאורייתא פון ונקדשתי, אבער נישט אז די דאווענען בציבור איז א חיוב דאורייתא.

ווען ער דאווענט ביחידות האט ער נישט די מצוה פון ונקדשתי, נאר ווען ער דאווענט בציבור

ריכטיג, אבער ס'איז נישט קיין חיוב צו טון, ווען ער דאווענט בציבור האט ער מקיים געווען די מצוה

צו מיר דעתי הקלושה זעט אויס אז דער רא"ש האט געהאלטן אז אפילו קדיש וקדושה איז נישט קיין דאורייתא, ס'איז איז נאר אן עשה דרבנן דרבים איז עס דוחא די עשה דאורייתא דיחיד.

[נקודות טובות]

שטייט אין חז"ל "אין הקב"ה מואס בתפילתו של רבים", און מ'זעט אין גמרא אז רבי אליעזר האט עובר געווען אויף א איסור דרבנן און באפרייט זיין קנעכט אז ער זאל דאווענען מיט מנין, זעט מען אז תפילה בציבור איז מער ווי א דרבנן, אין שו"ע שטייט "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור"

אנדערע האבן ארויסגענומען פון די ווערטער "ישתדל אדם להתפלל בבית הכנסת עם הציבור" אז ס'איז נישט קיין חייב, מ'דארף נאר משתדל זיין.

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

דער חוות יאיר רעדט פון דעם און ער זאגט עס איז נישט קיין ראיה.

[דער תהלים איד]

אז מען רעדט שוין פון תפילה בציבור, לאמיר גיין צום נושא "וואס מיינט תפילה בציבור".

איך מיין אז אין דעם איז שוין דא א וועלט מיט מהלכים און שיטות.

[מירון]

אין מסכת ברכות פרעגט די גמרא וויאזוי רבי אליעזר האט געקענט עובר זיין אויף "לעולם בהם תעבודו" און באפרייען זיין קנעכט צו משלים זיין מנין, ענפערט די גמרא אז "מצוה דרבים שאני" פון דעם איז משמע אז תפילה בציבור איז א חוב

למעשה זאגט אבער דער מגן אברהם וז"ל: "פי' שתש כחו אף על פי שאינו חולה" - איינער וואס איז שוואך, אפילו ער איז נישט קראנק. איז ער נישט מחויב מיט תפלה בציבור. זעט אויס אז ס'איז נישט אזא חיוב.

דער מהרי"ל שרייבט: "אמר מהר"י סג"ל דלא ראה בשום פוסק שמותר לערב תחומין לילך לבית הכנסת כדי להתפלל בעשרה", היות ו"להתפלל בעשרה אינה כל כך מצוה, דיכול לכוון תפילתו בביתו".

דער רשב"ש האלט ס'איז סתם אזוי נישט דא קיין מצוה פון דאווענען בציבור וויבאלד מ'קען דאווענען בשעה שהציבור מתפללים.

דער מגן אברהם אין תט''ו קריגט אויפן מהרי''ל להלכה, און אזוי פסק'ענט די משנה ברורה אויך. אנדערע פוסקים געדענק איך נישט.

נישט נאר דאס נאר אין די גמ' אין מסכת פסחים שטייט אז א מענטש איז מחיוב צו גיין לאחריו ביז א מיל (פשטות מיינט דאס שפאצירן) און פאראויס ביז פיר מיל צו דאווענען בציבור און אזוי ווערט גע'פסק'ט אין שולחן ערוך אין דעם זעלבן סי' צ' ווי עס שטייט דער לשון פון "ישתדל".

[מירון]

אז מען רעדט שוין פון תפילה בציבור, לאמיר גיין צום נושא "וואס מיינט תפילה בציבור".

איך מיין אז אין דעם איז שוין דא א וועלט מיט מהלכים און שיטות.

לשון המשנה ברורה: ועיקר תפלה בצבור הוא תפלת י"ח דהיינו שיתפללו עשרה אנשים שהם גדולים ביחד ולא כמו שחושבין ההמון שעיקר להתפלל בעשרה הוא רק לשמוע קדיש וקדושה וברכו ולכן אינם מקפידין רק שיהיו י' בבהכ"נ וזהו טעות ולכן חוב על האדם למהר לבוא לבהכ"נ כדי שיגיע להתפלל י"ח בצבור [ח"א].

[דער תהלים איד]

שכוח @מירון

ויש עוד הרבה שיטות. אזוי מיין איך.

[נקודות טובות]

פון דא זעט אויס א ס'איז א דאורייתא מטעם "ונקדשתי בתוך בני ישראל", עכ"פ אויבן-אויף.

ס'דא וואס זאגן אז די דרשה א אסמכתא די ראשונים וואס האלטן אז תפלה איז א דרבנן

אויב איז "תפלה בצבור" נאר א מצווה דרבנן ווי אזוי האט רבי אליעזר געקענט משחרר זיין אן עבד וואס איז א מצות עשה דאורייתא?

דער חינוך לערנט טאקע אז דאס איז אן איסור דאורייתא און ער שרייבט א טעם פארוואס חז''ל קענען מתיר זיין בשעת מצוה.