אויסצוגן פון ספרי חסידות, מבואר פאר היינטיגע מענטשן

[המברך יתברך]

שלום עליכם וברוכים הבאים והנמצאים, בשמחה שלימה ונחת וכל טוב, אמן.

ס'איז יעצט צוויי וואכן פאר ראש השנה, און אסאך מענטשן נעמען אן דער דאזיגער צייט מיט גרויס סטרעס, הויפטזעכליך ווייל מ'איז פארלוירן און מ'ווייסט נישט וואס צו טון, כדי זיך צו קענען צוגרייטן צום בעפארשטייענדן יום הדין.

אלזא, לאמיר איבערדרייען דעם סטרעס פאר עפעס זאכליך. אמאל וועל איך ברענגען א שטיקל ספר חסידות און עס פרובירן צו מבאר זיין, און אמאל וועט איר ברענגען א שטיקל חסידיש ספר וואס איר ווילט אויסשמועסן. פארשטייט זיך, אז יעדער איז ענטייטלט צו זאגן זיינע פשטים כל זמן ס'איז ערליך און ס'שטימט.

נא, ווער איז גרייט?

[המברך יתברך]

Untitled.png (17 KiB) געזען געווארן 496 מאל

[המברך יתברך]

ס'איז א סגולה פון רמב"ן צו זאגן נאכ'ן אנצינדן חנוכה, "ויהי נועם וכו'" זיבן מאל יעדעס ווארט, און ס'איז א גוטע סגולה. אבער פון בעש"ט האב איך מקבל געווען צו זאגן 7 מאל גאנצן ויהי נועם און יושב בסתר געהער, און דאס פלעגט ער אויך צו טון סיי ימים נוראים און סיי בעת צרה ח"ו. און מ'זאל מכוון זיין די צוויי נוני"ן (דער חלק, ווייס איך נישט וואס ס'מיינט).

[המברך יתברך]

Untitled.png (13.55 KiB) געזען געווארן 495 מאל

[המברך יתברך]

אוןיפ'ן פסוק "ולא יראה לך חמץ" , איז פשט אזויווי ס'שטייט: אם לא תדעי לך היפה בנשים צאי לך בעקבי הצאן, און א משנה "איזהו חכם הלומד מכל אדם" און פשט איז אז ווען מ'זעט א חסרון ביי יענעם, זאל מען גלייך אריינטראכן וואו מ'האט ערגעץ אזא חסרון (אבער אפשר אין אן אנדערן פארמאט) און מ'זאל עס מתקן זיין. און דאס שטייט "ולא יראה לך חמץ" אז דו זאלסט נישט זען קיין חסרון ביי יענעם, ווייל טאמער דו זעסט יא, איז פשט אז ס'איז "לך" און דו זאלסט עס מתקן זיין ביי דיר.

גוט אפגעלערנט? סיי וועלכע הערות?

[המברך יתברך]

Untitled.png (14.68 KiB) געזען געווארן 491 מאל

דער פסוק ואלה תולדות יצחק בן אברהם איז א קושיא און א תירוץ, ווי פאלגענד. די קושיא איז: "ואלה תולדות יצחק בן אברהם?" היתכן אז יצחק וואס איז מידת הגבורה זאל גאר געבוירן ווערן פון אברהם וואס איז מידת החסד? און דער תירוץ איז, "אברהם הוליד את יצחק" אז די סיבה פאר דער דאזיגער גבורה, איז אויך צוליב חסד, די גבורה איז גורם אז ס'זאל פאר איינעם פעלן עפעס, אבער א צוווייטער וועט עס אים געבן, וועט דאך זיין עולם חסד יבנה און אזויווי מ'טוט חסד, ווערט נמשך חסדים אויף דער גאנצער וועלט אמן.

[המברך יתברך]

Untitled.png (22.44 KiB) געזען געווארן 489 מאל

גאנץ א גרינג שטיקל. איינער וויל עס מסביר זיין?

[המברך יתברך]

עס שטייט אין פסוק "אך טוב וחסד ירדפוני כל ימי חיי" און ס'איז אביסל א שווער לשון "ירדפוני", ווייל ווער זוכט רדיפות דא.

אבער פשט אז, אז אסאך מאל ווייסט נישט א מענטש וואס ס'איז גוט פאר אים, ווייל קיינער איז נישט גענוג קלוג צו כאפן וואסערע זאכן זענען גוט פאר אים, און וועלן אים ברענגען הצלחה. און אפילו ווען דאס גוטס לויפט אים נאך, פשוט ווייל השי"ת איז זיך מרחם אויף אים און וויל אים באלייכטן מיט ישועות און הצלחות, דרייעט ער זיך ממש אוועק דערפון, און אנטלויפט פון דעם וואס איז באמת זיין טובה, ווייל ס'פאלט אים בכלל נישט איין אז אין דער רגע וואס ער וועט דאס טון, וועט ער גאר שיין מצליח זיין.

דערפאר בעט זיך דוד המלך מיט זיין רוח הקודש, לטובתן של ישראל, אך טוב וחסד, די גוטס וואס דו ווילסט טון מיט מיר און איך האב נישט קיין שכל עס אנצונעמען, און צו צוברענגען נענטער צו מיר, און אפשר אפילו אנטלויף איך גאר דערפון. דערפאר בעט איך "ירדפוני", זיי זאלן מיך ווייטער נאכלויפן, ביז איך וועל מער נישט קענען אנטלויפן דערפון, און איך וועל עס שוין יא אננעמען און דערמיט אריינברענגען א ברכה אין שטוב.

דאס מיינט "ירדפוני", זיי זאלן מיך אזוי לאנג נאכלויפן, ביז ווילאנג זיי גייען מיך טאקע כאפן..

[המברך יתברך]

גיין צו מאמרי המגיד הקדוש ממעזריטש זצוק"ל וזי"ע?

[המברך יתברך]

Untitled.png (40.07 KiB) געזען געווארן 478 מאל

טעמה כי טוב סחרה. איז פשט לויט ווי חז"ל דרש'ענען דעם פסוק "וירא אלקים את האור כי טוב" אז השי"ת האט באהאלטן דעם טוב, פאר די צדיקים לעתיד לבוא.

און ס'שטייט אין פסוק "כי אין מחסור ליראיו", און אויך "דורשי ה' לא יחסרו כל טוב", זעט מען אז ווען איינער האט אין זיך דעם מידת היראה, אז ער האט מורא פון השי"ת, פעלט אים נישט קיין טוב. און פארוואס איז דאס אזוי?

ווייל איינער וואס האט אין זיך מידת היראה (לכאורה מיינט מען דא יראה תתאה, דהיינו מלכות, הכנעה ושפלות וקבלת עומ"ש), ווערט אנגערופן "אשת חיל" אדער "אשה יראת ה'" (דהיינו מלכות, מבחינה נוקבא, דהיינו: פאסיוו, א מקבל). און די מידה פון יראה, ווערט אנגערופן "אוצר בית ה'" אזויווי ס'שטייט "יראת ה' היא אוצרו", און ווי לייגט באהאלטן אלע גאלד און דיאמאנטן? אין אן אוצר, ממילא איז "אין מחסור ליריאיו" פאר א ירא שמים פעלט גארנישט.

און דאס מיינט דער פסוק "טעמה", פארזוכט דעם מידת היראה, וועט עטס דאך זוכה זיין צום "טוב" וואס ליגט דארט באהאלטן (יסוד?). און דאס מיינט "כי טוב סחרה", סחרה איז א לשון פון סחור סחור, דהיינו ארומנעמען, און פשט דא איז: אז אויב מ'האט די מידת היראה, וועט מען ווערן אזויווי אן אוצר, וואס נעמט ארום אלע טוב, וואס מ'לייגט אריין אינעווייניג אין איר.

[המברך יתברך]

Untitled.png (27.1 KiB) געזען געווארן 474 מאל

מה ה' אלקיך שואל מעמך, כי אם ליראה "את" ה'. ווייל ס'שטייט אין זוהר אז אלע אותיות פון די א"ב זענען אויסגעדרייעט מיט זייער פנים צו יענעמ'ס רוקן, למשל דער אל"ף קוקט צום בי"ת, אבער דער בי"ת איז אוועקגעדרייעט צום גימ"ל אא"וו. און וואס איז פשט? ווייל וויבאלד זיי זענען אלע מקבל זייער אור פונעם פריערדיגן אות, שעמען זיי זיך פונעם פריערדיגן אות און דערפאר קוקן זיי אוועק.. און דאס איז פשט ליראה "את" ה' , לערן דיך פון די אלף בית פון א' ביז ת', אז זיי שעמען זיך פון די איבעריגע אותיות, און אזוי דארפסטו דיך שעמען פון די העכערע מדריגות פון דיר, און נישט גיין מיט א געהויבענעם קאפ.

[המברך יתברך]

Untitled.png (32.81 KiB) געזען געווארן 470 מאל

אלה תולדות יצחק, מיינט מען דאך יעקב, וואס יעקב איז מידת התפארת, וואס ברענגט א מענטש צו רחמנות האבן אויף יענעם, דאן ווען ער זעט אז ס'גייט יענעם שווער. כידוע פון באר מים חיים פר' חיי שרה, וואס איז מסביר דעם חילוק צווישן חסד און רחמים, און בקיצור איז חסד א מידה וואס פארשפרייט און טיילט, אבער האט נישט אייביג דירעקט א רחמנות אויף יענעמס מצב. מה שאין כן רחמים וואס איז מצד תפארת, מענטשליכקייט, וועט יא ברענגען צו טראכטן פון יענעמס צער, אבער וועט נישט טיילן ווען יענער בעט נישט אדער ווען יענעם גייט גוט.

יעצט רחמים דהיינו תפארת, איז א צוזאמשטעל פון חסד און גבורה, ווייל בעצם וויל מען יענעמ'ס גוט, און בנוסף צו דעם וואס מ'זעט אז יענער איז אין אן עת צרה, דעמאלט איז עס מעורר רחמנות.

און דאס איז פשט, אברהם, דהיינו חסד, הוליד, האט געבוירן יעקב, דהיינו רחמנות. וויאזוי? את יצחק, אינאיינעם מיט די גבורות פון יצחק.

[המברך יתברך]

אפשר איז כדאי צוצושטעלן א שטיקל מוסר השכל, פאר א פראקטישן אופן, רעדנדיג פון תיקון המידות פון בין אדם לחבירו אויכעט.

און מיר קענען אלע די מענטשן וואס גלייכן צו טון טובות פאר כל הקהל הקודש, איבעראל וואו ס'טוט זיך און ס'לעבט זיך, יעדער ווייסט און יעדער שמועסט, אבער אינדערהיים מיט די אשת חיל און 7 טשוועטשקען, איז נישט אזוי איי איי איי. ער כאפט בכלל נישט וואס זיי דארפן, ער קוקט זיי אן ווי נעבעכלאך וואס קענען זיך נישט קיין עצה געבן, און ער פארשטייט נישט פארוואס זיי קענען "פליען" אזויווי אים, און אלעס וועט זיין מסודר.

אזא מענטש איז אן אומאויסגעארבעטער חסד-מענטש, ער גלייכט ברייטקייט, אבער ער פארשטייט נישט קיין צווייטן. און שוין אפגערעדט, אז אויב איינער איז צו פינקטליך פאר אים, און ווער איז דען נישט? איז דאך יענער א שרעקליכער נערווירער, קריטיקירער, ציצית בייסער און וואס נישט?. אבער איינמאל ער פאנגט אן צו כאפן אז חסד איז נישט אלעס, נאר דער איד (יא, אויך ווען ס'איז זיין בני בית און זיינע אייגענע בנש"ק'לאך) פעלט עפעס, באדערט עפעס, און מ'דארף הערן א צרה פון א איד, אפילו אויב לויט דיין צוגאנג איז בכלל נישט געשמאק צו הערן קיין קוועטשערייען, דאן ווערט נולד א מידת הרחמנות. מ'פילט יענעם, און מ'פארשטייט יענעם, און מ'פאנגט אן צו קאננעקטן, צו הערן וואס פאר אנדערע מענטשן פעלט, און ערשט דעמאלט פאנגט זיך אן די ריכטיגע הנאה פון געבן. ס'איז נישט מער צעשפרייטן אויף דער לבנה ביז מ'קען שוין נישט דורכגיין קיין טיר, נאר ס'איז פילן מחובר מיט די מענטשן וואס דארפן דיין חיבור, וואס דארפן דיין קאנצעטראציע און דיין פאוקוס, אז דו זאלסט קוקן אויף זיין און דערשפירן וואס זיי ווילן. און ווען דו וועסט זוכה זיין עפעס צו געבן וואס זיי האב געדארפט און געבעטן, ערשט דאן וועט דיין לעבן אנהייבן צו פילן עכט, לעבעדיג און געשמאק. דו וועסט פילן סיפוק און א חיות דקדושה, און ארבעטן מיט אלע מידות אזויווי עס דארף צו זיין.

הלוואי פאר מיר געוואונטשן!!

[המברך יתברך]

Untitled.png (34.11 KiB) געזען געווארן 451 מאל

א צדיק מיט יראת אלקים, קען גאר מושל זיין כביכול אויפ'ן אייבערשטן, די צדיקים קענען איבערדרייען דעם מידת הדין אויף א מידת הרחמים. למשל ווען א קינד וויל א קינדערישע זאך, וועט דער טאטע, וויבאלד ער האט ליב דאס קינד, הנאה האבן עס צו געבן פאר'ן קינד. איי ער אליינס האט דאך בכלל נישט ליב דער זאך? אבער אזויווי ער האט ליב דאס קינד און דאס קינד האט ליב יענער זאך, וועט דאס קינד גורם זיין אז דער טאטע זאל גאר ליב האבן יענער זאך.

און אויך למשל ווען א מענטשנ'ס פוס טוט וויי, איז דער פוס גורם א רצון ביים מענטש אין זיין מחשבה אז ער זאל באפעלן זיין האנט אראפצונעמען דעם זאך פון זיין פוס, דאס וואס איז גורם א ווייטאג דארטן. פארוואס? וויבאלד דער מענטש איז איינס, און אלע זיינע חלקים-איברים ארבעטן אינאיינעם.

דאס זעלבע פאסירט ווען א צדיק איז דבוק אין בוכ"ע, אז אלעס וואס ס'פעלט אים דא, איז גורם א רצון ביי כביכול עס צו ערפילן.

[המברך יתברך]

Untitled.png (16.03 KiB) געזען געווארן 450 מאל

עס שטייט אין זוהר הקדוש, אז א מענטש דארף משתף זיין דער שכינה מיט זיך, סיי ווען ער גייט, זיצט, אדער וועקט זיך אויף. טייטשט דער הייליגער מגיד, אז אלע זאכן וואס ער טוט (אפילו ס'איז אויבנאויף פאר זיך אליין), זאל ער טון צוליב'ן ניצוץ השכינה וואס איז אין אים, און כדי צו מעלה זיין דער שכינה, אבער נישט בלויז פאר זיך,.

[המברך יתברך]

Untitled.png (18.57 KiB) געזען געווארן 446 מאל

אין מצרים איז דער גלות געווען אין דעם חלק הדעת, וויבאלד מ'האט בכלל נישט געוואוסט אז ס'איז דא א באשעפער אויף דער וועלט. און ס'שטייט אין פסוק "ובדעת חדרים ימלאו" וואס [חדרים] מיינט אלע מידות, (דאס הייסט אז טאמער איז דא דעת איז אויטאמאטיש דא אלע אנדערע מידות, און אויב נישט, איז נישט). למשל ווען א מענטש ווייסט אז דאס קינד אז זיין אייגן קינד, וועט ער איבערלאזן אלע אנדערע אהבות און אויך זיין בכבוד'יגע אהערשטעלעריי. און אפילו ער האלט יעצט אינמיטן א גאר געשמאקע זאך, וועט ער איבערלאזן זיין געשמאק און רעדן מיט'ן קינד און אים קושן, אפילו דער תענוג פון קושן זיין קינד איז נישט אזוי שיין אין די אויגן פון מענטשן (איז פשט אז ער לייגט אוועק זיין כבוד, צוליב זיין קינד. און דאס איז ווייל דער כללות'דיגער אנערקענונג אויף די וויכטיגסטע עקזיסטענץ פונעם גאנצן מענטש, איז שטערקער ווי יעדער פרטות'דיגער מידה).

און דאס זעלבע איז לגבי גלות: אז ביי די אנדערע גלות'ן זענען די מידות געווען אין גלות, ווייל (אפילו מ'האט דאס יא געוואוסט אז ס'איז דא א בורא עולם) האט זיך דאך נישט דערקענט די גדלות און גבורות פון השי"ת, ווייל מ'האט נישט געזען קיין אפענע נסים. און דערנאך האט מען ערשט אנערקענט אז ס'איז דא (באהאלטענע נסים, שה אחת בין שבעים זאבים וכו') האט מען געזאגט "זהו גבורותיו", איז פשט אז ווען מ'איז ארויס פון גלות, האט מען שוין אנערקענט אז כביכול השי"ת'ס מידות האבן יא פעולות דא אויפ'ן עולם השפל.

אבער ביי יציאת מצרים, איז ביים אויסלייזן, גאר ארויסגעקומען דער עצם אנערקענונג אז ס'איז דא א באשעפער אויף דער וועלט, (און דאס מיינט אז ס'איז גאולת הדעת, ווייל מ'רעדט דא פונעם כללות'דיגן אנערקענונג, און נישט פון קיין פרט). און דאס איז פשט אין פסוק "הוציא גוי ואלקים" ווייל כביכול דער באשעפער אליינס איז דאן ארויס פון גלות, כאילו "הוא" יצא ממצרים, גייט ארויף אויף כביכול אליין, וויבאלד עס איז נתגלה געווארן אויף דער וועלט אז ס'איז דא א בורא ומנהיג לכל הברואים.

[המברך יתברך]

Untitled.png (65.68 KiB) געזען געווארן 442 מאל

גיי מיר אריבער צום דריטן דור, ה"ה הרה"ק ר' אלימלך זצוק"ל וזי"ע.

כי תשא את ראש (ער קומט נישט צוריק אין דעם שטיקל, און מיר לייגן נאר איין שטיקל אויפאמאל).
עס שטייט אין דער גמרא וועגן דעם "נר מערבי" אז פון אים האט מען אנגעצינדן אלע ליכט, און פון דעם האט מען מטיב געווען (אויסגעפיצט די איבעריגע אויל). איז דער רמז אויפ'ן צדיק וואס ווערט אנגערופן "נר מערבי" פונקט ווי די גמרא זאגט אויף "תלמוד בבלי" אז ס'הייסט וועגן דעם "בבל" ווייל ס'איז אויסגעמישט פון משנה און גמרא און אגדות, איז דאס זעלבע מיט'ן צדיק (ווערט אנגערופן "נר מערבי" ווייל ער) איז כולל אין זיך אלע מיני קדושות, אהבה, יראה, רוממות קל (אנערקענען גדלות הבורא, מידת התפארת שבקדושה), תורה ותפלה, צדקה, תשובה, וגמילות חסדים וכדומה, און דעריבער ווערט ער אנגערופן מיט'ן טיטל נר מערבי, א לשון פון אויסגעמישט (ווייל אלע מעלות און מדריגות זענען אריינגעמישט אין אים).

נאך א פשט (אינעם טיטל "נר מערבי" אויפ'ן צדיק) אז מערבי איז א לשון פון "עריבות" און זיסקייט, ווייל דער צדיק איז בא'טעמ'ט און זיס מיט אלערליי זיסקייטן.

און דאס מיינט "ממנו היה מדליק", דאס גייט ארויף אויף די מענטשן וואס זענען דבוק צום צדיק, אז זיי צינדן זיך אויך אן זייערע נשמות מיט א פלאם פון אהבה און יראה צום אייבערשטן, און "ממנו היה מטיב" אז דורכ'ן (זכות און עבודה פונעם) צדיק, איז כביכול דער אייבערשטער מטיב, ער איז משפיע פאר דער וועלט אלערליי השפעות טובות (געזונט פרנסה נחת וכו').

[המברך יתברך]

Untitled.png (46.19 KiB) געזען געווארן 408 מאל

בחודש השלישי וכו'. וווען א מענטש קערט זיך אוועק פון די שטותים'דיגע נייעס, און ער גייט ארויס פון די קליפות, קומט ער גלייך אן צו א גרויסע מדריגה, און ווערט אנגערופן א צדיק גמור, אזויווי חז"ל זאגן במקום שבעלי תשובה עומדין אין צדיקים גמורים יכולים לעמוד. און דאס זאגט אונז דער פסוק, אז תיכף ווען די אידן זענען ארויס פון מצרים-דער קליפות פלאץ, ביום הזה באו מדבר סיני, מדבר איז א רמז צו א גרויסע התבודדות, אז דער צדיק איז זיך מתבודד און זיך מדבק צו השי"ת. און סיני ווייזט ווייטער אויף קדושה, אזוויווי חז"ל זאגן אז פארדעם הייסט עס סיני, ווייל ס'זענען געשען דארט נסים פאר די אידן און ס'איז אראפגעקומען א שנאה צו די אומות העולם.

[מאטאווירט]

דער @המברך יתברך איז א מעיין המתגבר!

יישר כח

[המברך יתברך]

Untitled.png (328.94 KiB) געזען געווארן 391 מאל

ויהי ביום השלישי בהיות הבוקר, קען מען מסביר זיין בדרך רמז, אז אידישע קינדער קענען נישט זיין אין קיין צרה פאר מער ווי 3 טעג, אזויווי ס'שטייט אין פסוק: ביום השלישי יקימנו ונחיה, אז ביים דריטן טאג וועט מען שוין תמיד זען א ישועה בעז"ה. און דאס זאגט דער פסוק, "ויהי" איז דא א לשון צרה, אבער "ביום השלישי, בהיות הבוקר", ביים דריטן טאג וועט שוין זיין ליכטיג, ווייל "בוקר" ווייזט אויף חסדים.

ויהי קולות וברקים. עס זענען דא עטליכע סארטן צדיקים, ס'איז דא א צדיק וואס דינט דעם אייבערשטן מיט יראת שמים, אבער ער איז א שטיקל בעל גאוה און ער האלט זיך נישט נידעריג, ממילא איז ביי אזא מענטש האלט זיך נישט זיין יראת שמים אויף שטענדיג, נאר אזויווי בליצן און דונערן וואס קומען צייטנווייז.

און דער פסוק דא רעכנט אויס די צדיקים לויט זייערע מדריגות, פונעם נידריגסטן ביז'ן העכסטן, און דער ערשטער איז דער קולות וברקים'ניק, ווי דערמאנט.

נאכדעם איז דא א צדיק וואס איז כסדר בשפלות, און ער איז מרומז אין "וענן כבד על ההר". ווייל די סדר פון די ענווים איז צו נידערן און זיך משפיל זיין כסדר (אזויווי דער ענן וואס איז אראפגעקומען און גערועט אויף דער ערד), אזוי אויך דער צדיק גייט כסדר מיט א געבויגענעם קאפ און גרויס הכנעה.

דערנאך איז דא א צדיק וואס קען מבטל זיין די דינים, אז זיי זאלן חלילה נישט האבן קיין שום שליטה. און אויף זיי איז דער רמז "וקול שופר חזק מאד", ווייל ס'איז באקאנט אז שופר איז מרומז אויף דינים. אבער דאס ווארט "שופר" איז אויך מרמז אויף "שפרו מעשיכם", פארבעסערטס ענקערע מעשים. און דער פסוק זאגט דא, אז דער קול פון יענעם וואס איז כסדר משפר זיינע מעשים, איז זייער שטארק און האלט אפ די דינים אז זיי זאלן חלילה נישט האבן קיין שליטה.

ויחרד כל העם אשר במחנה, קומט מרמז זיין, אז די אלע מדריגות ביז אהער, איז בלויז די וואס דינען דעם אייבערשטן מיראה. אבער ס'איז פארהאן אזא צדיק וואס דינט מאהבה, וואס ער קען גאר איבערדרייען די דינים פאר רחמים גמורים, אזש זיי (-די דינים) אליינס זאלן ווערן רחמים. און דאס איז דער רמז, ויוצא משה את העם לקראת אלקים (משה רבינו האט ארויסגעצויגן דאס פאלק "אקעגן" אלקים, דער מידת הדין), איז פשט אז ער האט זיי ארויסגעצויגן פון דין צו רחמים, ווייל רחמים איז "אקעגן" דין. מן המחנה, מיינט פון די מחנה פון דינים, און ער האט געמאכט דערפון רחמים.

ויתיצבו בתחתית ההר. ווייל השי"ת האט כביכול א נחת רוח פון די פנימיות התורה. און דאס איז פשט אין פסוק "וישכון כבוד ה' בראש ההר" אז דעם אייבערשטנס כבוד איז צו רוען אויף די "ראש" וואס דאס איז די פנימיות התורה, וואס דאס איז דער שורש און ראש, אבער די השפעות קומען פון די נידעריגערע מדריגות. און דאס שטייט "ויתיצבו" פשט איז אז ער האט זיי געמאכט א "מעמד ומצב" דהיינו השפעות (אז זיי זאלן קענען אנגיין), מתחתית ההר (פון די נידעריגערע מדריגות און ספירות, אנדערש ווי כבוד ה' וואס איז מראש ההר).

[המברך יתברך]

דער @המברך יתברך איז א מעיין המתגבר!

יישר כח

יישר כח, דו געסט מיר כח אנצוגיין.

[דער תהלים איד]

ס'איז נישט פשוט וואס דער ווארפט דא צאם.

ס'קומען היינט ארויס אזויפיל ספרים מיט אייגענע חידושים אדער הוספות... הלואי איינער זאל מאכן אזאנס! שיינע ליקוטים אויף יעדע סדרה, פון קדושי ארץ, ואויסגעוועלטע שטיקלעך נישט דוקא אלס א גוטס צו איבערזאגן, אדער א דרעזנער שמעלצער שטיקל... נאר פשוט עפעס ואס גיט חיזוק אויפ'ן טאג! מענטשן זענען היינט זייער שווער מיט גיין זוכן גוטע שטיקלעך, און מ'ווערט שנעל מיואש.

[המברך יתברך]

Untitled.png (23.5 KiB) געזען געווארן 384 מאל

לא תראה חמור אחיך רובץ תחת משאו כו', ווייל א מענטש וואס (ארבעט ווי א חמור און) איז עוסק אין עניני עוה"ז, געשעפטן ווכו', איז דאך די וועלט אויף אים ווי א משא און ער איז גאר "רובץ תחת משאו", זאגט דער פסוק "לא תוכל להתעלם", א ווארענונג פאר'ן צדיק אז ער זאל מתפלל זיין אויף אים.

[המברך יתברך]

ס'איז נישט פשוט וואס דער ווארפט דא צאם.

ס'קומען היינט ארויס אזויפיל ספרים מיט אייגענע חידושים אדער הוספות... הלואי איינער זאל מאכן אזאנס! שיינע ליקוטים אויף יעדע סדרה, פון קדושי ארץ, ואויסגעוועלטע שטיקלעך נישט דוקא אלס א גוטס צו איבערזאגן, אדער א דרעזנער שמעלצער שטיקל... נאר פשוט עפעס ואס גיט חיזוק אויפ'ן טאג! מענטשן זענען היינט זייער שווער מיט גיין זוכן גוטע שטיקלעך, און מ'ווערט שנעל מיואש.

ס'איז נישט גרינג, אבער אז עטס האטס הנאה, דאן וועל איך ממשיך זיין בעז"ה.
איך האף אז אלעס איז גענוג קלאר.

[המברך יתברך]

Untitled.png (102.44 KiB) געזען געווארן 375 מאל

ויאמר וכו' צרור את המדינים וכו' על דבר פעור ועל דבר כזבי וכו'. מ'קען זיך שטעלן אויפ'ן לשון "כי צוררים הם לכם" וואס ווערט דא אויסגעלייגט בלשון הוה, כאילו עס גייט נאכאלץ אן, ווען באמת רעדט מען דאך דא פון א מעשה וואס האט זיך שוין אפגעשפילט פריער.

ב) אויך איז שווער דאס לשון "בנכליהם" וואס טייטשט במחשבה. ווייל צי האבן זיי דען נאר מזיק געווען במחשבה? זיי האבן דאך מזיק במעשה, ביי די עבירות פון פעור און כזבי, ווי ס'שטייט אין פסוק.

אבער דער תירוץ איז אז דער עיקר סיבה פארוואס השי"ת האט באפוילן צו נקמה נעמען אין מדין, איז וועגן די מחשבות און הרהורים רעים וואס זיי האבן גורם געווען פאר די אידן, ווען זיי האבן פארציילט די מעשיות פון פעור אדער כזבי, וואס דורך די שמועסן זענען זיי ליידער אריינגעפאלן אין הרהורים פון תאווות רח"ל. און דער כלל איז, אז פון יעדע עבירה ווערט באשאפן א קליפה, און ווילאנג די קליפה איז דא אויף דער וועלט, האבן מענטשן הרהורים פון דער עבירה, און ממילא ווען א מענטש טוט תשובה, דארף ער מבער זיין אט די קליפות פון דער וועלט.

דאס זעלבע דא, ווילאנג די מדינישע רשעים זענען געבליבן אויף דער וועלט, איז נאך אייביג געווען הרהורי עבירה פון פעור, וואס האבן געוועלטיגט אויף די אידן, זיי צו מבלבל זיין די מחשבות, און ממילא איז משה רבינו ע"ה באפוילן געווארן "לנקום בהם נקמת ד'".

און דאס איז פשט "כי צוררים הם לכם" בהוה, ווייל יעצט מאכן זיי ענק נאך אן צרות. זאגט דער פסוק: מיט וואס? בנכליהם אשר נכלו לכם על דבר פעור, איז פשט, מיט די מחשבות רעות וואס קומען ענק אריין, ווען עטס פארציילט די מעשה פון פעור און כזבי, ממילא זאלט עטס זיי מבער זיין פון דער וועלט און אזוי ארום וועט עטס אליין קענען זיין ריין און הייליג. ובערת הרע מקרבך, אכי"ר (זעט עס אז דער הייליגער נוע"א זצוק"ל האט דא אויסגע'פועל'ט א מפלה פאר רשעים, זי"ע ועכי"א, וכל הרשעה כולה כעשן תכלה, כי תעביר ממשלת זדון מן הארץ).