איז דער טור מסביר דער טעם.אמר אביי השתא דאמרת סימנא מילתא היא, יהא רגיל אינש למיכל ריש שתא קרא ורוביא כרתי סילקא ותמרי.
קרא, ווייל דאס איז א ירק וואס וואקסט שנעל, ממילא איז דאס א סימן טוב.
רוביא, איז א סימן טוב, ווייל ירבו זכיותינו. און אזוי ווייטער, כרתי, שיכרתו שנאינו.
זאגט דער טור, אז פון דעם איז געבוירן געווארן דער מנהג צו עסן א זיסן עפעל ראש השנה, און ווי אויך טונקען אין האניג, וכדו'.
נאך א טעם ווערט געברענגט אין די פוסקים פארוואס מען זאל עסן זיסע זאכן, ווייל דער פסוק זאגט קלאר אכלו משמנים ושתו ממתקים.
ר' נטרונאי גאון שרייבט אין א תשובה.
דא זאגט ר' נטרונאי גאון, אז זיסע עסן איז מסוגל אויף א זיסע יאר, און פארקערט חומץ איז מסוגל אויף א זויערער יאר, דעריבער זאל מען זיין געווארענט וואס מען עסט.דבר זה נחש לטובה הוא וחכמים וכל אנשי בבל כך עושים ורגילים לעשות שבערב ראש השנה לוקחים בשר או ראשים ומבשלים אותם בטיסנה או בדבר של מתיקה ואין מבשלין בישול שיש בו חומץ ואוכלין מיני מתוקה ובשר ובשול שמן כדע שתהא שנה כולה מתוקה ועריבה ולא יהא בה דבר רע ודבר צרה.
דער גאון שרייבט נישט איבער קיין ביטערע/שארפע מאכלים, נאר דוקא חומץ.
דער אבודרהם ברענגט דאס אויך אראפ, און גענוי ווי דער גאון, שרייבט ער עס אויך נאר חומץ. און דער אבודרהם ווערט געברענגט אין מגן אברהם למעשה.
אין כלל פון זויער גייט אריין חומץ (פארשטייט זיך) און אויך לעמאן, (חיד''א מורה באצבע) און ווי אויך נישט געצייטיגטע פירות. (בן איש חי פרשת נצבים) אדער בארשט וכדו'. (פרי מגדים)
פון די אנדערע זייט שרייבט דער לקט יושר, אז דער תרומת הדשן האט מקפיד געווען נישט צו עסן קיין שום שארפע זאך, אריינגערעכנט געקאכטע צוויבעל. (געקאכטע איז לרבותא, ווייל כידוע איז געקאכטע צוויבעל זיס)
דער מטה אפרים שרייבט, אז הגם דער מנהג איז נאר זיך אפצוהאלטן פון זויערע זאכן, דאך פירט מען זיך אז מען עסט נישט קיין ביטערע זאכן. און אזוי שטייט אויך אין ערוך השלחן.
בנוגע פעפער, שטייט אין ערוך השלחן אז דאס איז נישט קיין פראבלעם, ווייל עס איז דאך נישט מעגלעך צו עסן געוויסע עסן אן דעם, לדוגמא, פיש.
זאלץ שטייט אין לקט יושר, אז עכ''ז וואס דער תרומת הדשן האט מחמיר געווען אויף געקאכטע צוויבעל, דאך האט ער געגעסן געזאלצענע פיש. (הערינג)
(ואולי יש לומר אז זויער פיקעל אין brine זאל נישט זיין קיין פראבלעם, משום האי טעמא)
ווען איז דער מנהג לאכילת הסימנים ולמנוע מחמוצים.
במושכל ראשון איז דער טעם המנהג נישט דוקא צוליב דעם וואס ראש השנה איז א יום הדין. נאר אויך פשוט ווייל עס איז דער ערשטער טאג פון יאר, כמאמר מזאל אריינגיין מיטן רעכטען פיס. (אשל אברהם, וכן מיביא נמי ע''פ קבלה)
לויט דעם קומט אויס אז דער גאנצער מנהג איז דוקא נאר דער ערשטער נאכט (אויך בייטאג, מטה אפרים תקצ''ז). און אזוי פסק'ענט דער ערוך השלחן.
דער כף החיים שרייבט יא אז די סימינים זענען אויף ביידע נעכט. (אין קיצור שלחן ערוך איז אויך אזוי משמע)
אין לקט יושר שרייבט ער דאס אויף גאנץ עשרת ימי תשובה.
ונהרא נהרא ופשטיה.
