די וואך איז געווען א גאר אינטערסאנטע שיעור אינעם ביהמ"ד וואו איך דאוון, ביהמ"ד בית חיים יעקב (יעצט אינעם אייקאן מאל), דורך הרה"ג רבי יואל קאהן שליט"א יו"ר ועד העירובין פונעם בית הוראה (דער דיין האט פארגעלערנט במקום דעם רב הגה"צ רבי יוסף רוקח שליט"א וואס איז נישט דאהי געווען דעם שבת).
וואס כ'האב ארויסגענומען איז, אז פונקט ווי ביי מאכלים איז דא דרגות פון השגחות און יעדער האט זיך זיינע דרגות וואס ער נעמט אין מויל, איז ביי אן עירוב גארנישט אנדערש, ס'איז דא פארשידענע דרגות און קולות, און ווי דרעזנער זאגט "יעדער זאל פרעגן זיין לאקאלע רב", נישט יעדער עירוב מיינט מיך...
דער שיעור איז געווען איבער די נושא פון "קרפף", וואס איז נוגע געווען צו פארשטיין פארוואס דער ועד האט נאך דערווייל נישט געגעבן קיין הכשר אויפ'ן עירוב פון "בלובערי לעין", וואס איז ווען מ'גייט ארויף בעיקערטאון ווייטער פון עיקערס ענקלעיוו, וואס למעשה איז דא דארט אן עירוב שוין עטליכע יאר, געמאכט דורך די איינוואוינער מיט'ן רב המכשיר פון די מאנסי עירובין הרה"ג ר' יחיאל שטיינמעץ שליט"א.
רבי יואל האט קודם מסביר געווען די עצם הלכה פון "קרפף", אז א שטח פון בית סאסיים וואס איז נישט "ראוי לדירה", פסל'ט דעם גאנצן עירוב! חוץ אויב מען נעמט עס ארום מיט א צוים פאר זיך, וואס דעמאלס איז דער עירוב ארום כשר און נאר באותו מקום איז אסור לטלטל (ס'איז ארויסגעקומען א חידוש גדול וואס מ'ווייסט לכאורה נישט [אדער איז עס נאר מיין עם הארצות נישט צו וויסן דאס], אז א פלאץ וואו מען בויט, למשל עיקערס ענקלעיוו פאזע 2, און ס'איז ארומגענומען אז מ'זאל נישט אריינגיין, איז עס אינו ראוי לדירה, און מ'טאר דארט נישט מטלטל זיין אין שבת קודש!).
הפנים איינע פון די גרעסטע פראבלעמען איז א "לעיק". ס'איז נישט ראוי לדירה. אבער די גמרא זאגט אז אויב קען מען טרינקען די וואסער, איז גוט, ווייל ס'איז א חלק פון שימוש הדירה. דאס איז אבער נאר אויב די וואסער איז שיינע וואסער וואס מ'קען טרינקען, אדער לכה"פ אז מ'קען דארט "וואשן" א קלייד.
די ליטווישע האבן אנגענומען ווי דעם משנה ברורה און דער חזו"א אז ס'דארף זיין "פאקטיש באנוצט" צום טרונקען וכדו', אבער אלע חסידישע פוסקים האבן אנגענומען אז די לשון הגמרא איז "ראוי", ס'איז גענוג אז "ווען איינער וואלט געוואלט וואלט ער געקענט". (הגם הגה"צ דומ"ץ ק"י האט מחמיר געווען ביים לעיק פון סעקשאן 1 ס'זאל האבן א געיט, כאטש ס'איז ריינע וואסער, דאס איז נאר געווען לחומרא).
דא ביי בלובערי לעין איז דא א שווערע לעיק, ס'האט שמוציגע וואסער, נישט נאר וואס מ'קען עס נישט טרונקען נאר ס'שטינק ממש... ס'איז אפילו שווער צו שטיין דארט. מאכן א געיט איז אודאי נישט שייך ווייל ס'געהער נישט פאר אונז.
למעשה האט מען געמאכט אן עירוב. האט רבי יואל גערופן דעם בעל מכשיר פרעגן אויף וואס מ'האט זיך פארלאזט, האט דער בעל מכשיר דערציילט א אינטערסאנטע זאך, אז ביי עטליכע עירובין אין די גלילות פון מאנסי איז געווען אזא פראבלעם אז מ'האט נישט געקענט ארומנעמען די לעיק, האט ער אנגעפרעגט ביי הגאון רבי יעקב בלוי זצ"ל חבר ביד"ץ העדה החרדית, און ער האט אים געענטפערט אז בדיעבד קען מען זיך פארלאזן אויב מ'פארט דארט מיט א שיפל. אז דאס הייסט אפשר אויך השתמשות לדירה. ממילא פארלאזט מען זיך אויף דעם ווען ס'נישטא קיין אנדערע ברירה.
פארשטייט זיך אז דאס איז א שווערע היתר, אבער ולא עוד, נאר לפי המצב פונעם שאלה נאכ'ן עס קלאר אדורכטון קומט ארויס אז די שאלה פאר רבי יעקב בלוי זצ"ל איז געווען אלס די פראבלעם פון די ליטווישע פסק, אז יענע לעיק איז טאקע "ראוי" לשתי' אבער ס'איז נישט פאקטיש "אין באנוץ לשתי'", וואס לדידן איז עס בעצם יא כשר, אויף דעם האט רבי יעקב זיך געלאזט סומך זיין אויב מ'פארט מיט א שיפל. אבער ווען די וואסער איז בכלל "נישט ראוי" לשתי', איז עס לכאורה בכלל נישט שייך צו נוצן אלס היתר דוחק אויך נישט.
און חוץ מזה איז דער בלובערי לעיק אסאך צייטן אין יאר אזוי שמוציג אז ניטאמאל מיט א שיפל וועט איינער דארט פארן. ממילא איז דער היתר כמעט נישט שייך אזא צייט. דערפאר האט דער עירוב נישט דעם הכשר פונעם ועד.
דא קען מען זען די שטח וואס איז נישט גרין, די גאנצע געגנט ארום בלובערי לעין:
- Screenshot 2025-08-10 164500.jpg (259.58 KiB) געזען געווארן 1230 מאל
