די שרעקליכע מגיפה פון מאבד עצמו לדעת

[Azoi Tzi Zugen]

פינג @נקודות טובות

בדרך צחות זאגט מיר עמיצער אז ער הערט אז דער דאבשינער רב איז נתעורר געווארן פון דעם בריוו ווי שעדליך די רבנים זענען און זעענדיג אז אויך ער קען גארנישט אויפטון האט ער זיך אפגעזאגט פון די רבנות....

[בלייב נישט שטיין]

לויט די צאל לייקס וואס די פריערדיגע תגובה האט אויפגעטריבן קוקט אויס ווי דער עולם איז אין צו נעמען אחריות,

סוי יעצט ווערט די שאלה וואס מיינט אחריות? איך גיי מאכן די קשיא נאכמער שווערער, נאך וואס איינער האט געפרעגט פריוואט,

אז למעשה זעהט מען גרויסע עשירים און וויכטיגע מענטשן וואס זענען נאכאלס אנגעזעצט, און זיי נעמען דאך זיכער אחריות איז פארוואס זענען זיי נישט קיין

פרייליכע מענטשן (איך רעד נישט פון אלע עשירים, מען רעדט פון געוויסע),?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, אויב ארבעט מען אויף געלט, צו אויף סיי וואס עס זאל נאר זיין, אבער דאס ארבעטן קומט נישט ווייל ער וויל נעמען אחריות

אין לעבן, נאר פשוט ווייל ער וויל געפעלן פאר אנדערע מענטשן, אדער ווייל ער האט א שטארקע פרעשור צו זיין די מעכטיגסטע מענטש וכדומה,

גייט ער נישט קענען הנאה האבן פון נעמען אחריות אין לעבן, סוי למעשה וויאזוי קען איך יא נעמען אחריות?

1) פארשטיין פארוואס איך בין דא אויף דער וועלט, און דאס האט זייער א פשוטע תירוץ פאר מען קומט נאך בכלל אהן צו אידישקייט, און אפילו א גוי וואס טוט דאס

פירט אויס מיט דעם די תכלית הבריאה, דער חובת הלבבות רעדט דערפון און שער הבחינה, אז א מענטש איז דא אויף דער וועלט כדי ער זאל זעהן די גרויסקייט

פונעם באשעפער און די אלע זאכן וואס ער האט באשאפן, און דער באשעפער וויל דאס פון יעדעם באזינדער אידן צו גוים צוגלייך, ממילא קומט אויס איינער וואס טוט

דאס, די צייט וואס ער טוט דאס מאכט ער די בריאה מער בשלימות! און יעדער פון אונז איז א מתנה פאר די בריאה, אפטייטש פון מתנה מיינט אונז זענען זייער חשוב

פאר די בריאה אהן די מענטשהייט דארף נישט דער באשעפער די גאנצע בריאה,! דערנאך קומט אריין אז מיר אידן זענען די עם הנבחר ב"ה און גייען לעבן אויף אייביג

און עס ווארט אונז אפ א ריזיגן שכר אויף יענע וועלט אויף די אלע מצוות וואס מיר טוהן...

2) יעצט איינמאל איך פארשטיי שוין פארוואס איך בין דא אויף די וועלט און אז מיין גאנצע חשובקייט קומט ווייל דער באשעפער האט מיר באשאפן איך זאל איינזעהן זיין

גרויסקייט אויף די וועלט, איז דא נאך זאכן וואס ער האט מיר געהייסן טוהן דאס איז תורה און מצוות, איך ארבעט ווייל ער האט מיר געהייסן, איך עס און טרינק ווייל ער

האט מיר געהייסן, איך היט אויף מיין געזונט ווייל ער האט מיר געהייסן און אזוי ווייטער...

און דאס מיינט לעבן אחריות'דיג איך לעב מיט א ציהל אפילו ווען איך ענדזשוי מיין טאג, און אפילו ווען איך פאר אוועק טוה איך דאס מיט א ציהל,

צום שלוס אחריות מיינט איך פארשטיי פארוואס איך בין דא אויף דער וועלט, און איך פארשטיי פארוואס איך טוה זאכן אין מיין לעבן,

און דאס מאכט א מענטש פרייליך בעזרת השם יתברך!

עס איז דא נאך חלקים ועוד חזון למועד בעז"ה

שוין די כלה קען אריינקומען צום בענטשן...

[עהעם]

שוין די כלה קען אריינקומען צום בענטשן...

איר זאגט זייער גוט, נאר איך פארשטיי נישט פארוואס ס'פעלט אויס די ביטול היש צום סוף...

[וואלף]

@בלייב נישט שטיין ביזט פיין! ביזט געהייערט אלץ טעראפיסט אין די נייע מאבד עצמו לדעת מעבד עצמו לדעת סענטער

[להגדיל הטראסק]

דעציט! די געדאנק פון ביטול, איך בין נישטא פאר זיך, איך בין דא צו ערפולן א צוועק וואס דאס איז מאכן נחת רוח פארן אייבערשטן, און וואספארא נחת רוח ער ערווארט פון מיר זעה איך לויט דעם לעבן וואס ער שטעלט מיר אויס, איך דארף טון השתדלות צו טון זיינע מצוות, צו האבן קינדער, צו האבן מהודר'דיגע מצות, צו האבן פרנסה צו קענען זיין אן ערליכער איד, אבער ווי אזוי דאס לעבן שטעלט זיך אויס למעשה דאס איז א פועל יוצא, וויפיל פארגעניגן ער וועט מיר געבן און וויפיל קיום המצוות ער וועט מיר שענקן, דאס אלעס איז מיט א פלאן לויט וואס ער וויל פון מיר.

ומאידך גיסא אויב איז מיר איין מינוט נישט געלונגען צו טון די ריכטיגע השתדלות דאס פטר'ט מיר נישט פון די נעקסטע מינוט צו טון תורה ומצות און צו משתדל זיין צו טון זיין רצון.

נישט אומזיסט איז ביי א איד די מחשבה מצרפה למעשה, דער באשעפער דארף דיין רצון און השתדלות, וואס די אוטקאם איז איז שוין דעם אייבערשטנ'ס ביזנעס.

חזקיהו המלך האט נישט געוואלט חתונה האבן ווייל ער גייט האבן א מנשה ורבשקה, אבער דער נביא האט אים געזאגט בהדי כבשי דרחמנא למה לך, עס איז נישט דיין עסק וואס די מסקנה גייט זיין

כ'האב נישט קיין צייט אבער ועוד חזון למועד מער מסודר די נקודות.

[Azoi Tzi Zugen]

מעבד עצמו לדעת

גוט גוט!

[Azoi Tzi Zugen]

@בלייב נישט שטיין איך וויל דיר בעטן א טובה. אפשר א שווערע, אבער א וויכטיגע. ביטע @בלייב נישט שטיין....

[בלייב נישט שטיין]

שוין די כלה קען אריינקומען צום בענטשן...

איר זאגט זייער גוט, נאר איך פארשטיי נישט פארוואס ס'פעלט אויס די ביטול היש צום סוף...

פרעגסט זייער גוט, איך וויל מען זאל עס בעסער געדענקן מיט א שטיקל מילתא בדיחותא צום סוף.

[בלייב נישט שטיין]

@בלייב נישט שטיין איך וויל דיר בעטן א טובה. אפשר א שווערע, אבער א וויכטיגע. ביטע @בלייב נישט שטיין....

ישר כח!

לאמיר זאגן אינאיינעם איך בין פרייליך צו לעבן אחריות'דיג!

[קרישקע]

לויט די צאל לייקס וואס די פריערדיגע תגובה האט אויפגעטריבן קוקט אויס ווי דער עולם איז אין צו נעמען אחריות,

סוי יעצט ווערט די שאלה וואס מיינט אחריות? איך גיי מאכן די קשיא נאכמער שווערער, נאך וואס איינער האט געפרעגט פריוואט,

אז למעשה זעהט מען גרויסע עשירים און וויכטיגע מענטשן וואס זענען נאכאלס אנגעזעצט, און זיי נעמען דאך זיכער אחריות איז פארוואס זענען זיי נישט קיין

פרייליכע מענטשן (איך רעד נישט פון אלע עשירים, מען רעדט פון געוויסע),?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, אויב ארבעט מען אויף געלט, צו אויף סיי וואס עס זאל נאר זיין, אבער דאס ארבעטן קומט נישט ווייל ער וויל נעמען אחריות

אין לעבן, נאר פשוט ווייל ער וויל געפעלן פאר אנדערע מענטשן, אדער ווייל ער האט א שטארקע פרעשור צו זיין די מעכטיגסטע מענטש וכדומה,

גייט ער נישט קענען הנאה האבן פון נעמען אחריות אין לעבן, סוי למעשה וויאזוי קען איך יא נעמען אחריות?

1) פארשטיין פארוואס איך בין דא אויף דער וועלט, און דאס האט זייער א פשוטע תירוץ פאר מען קומט נאך בכלל אהן צו אידישקייט, און אפילו א גוי וואס טוט דאס

פירט אויס מיט דעם די תכלית הבריאה, דער חובת הלבבות רעדט דערפון און שער הבחינה, אז א מענטש איז דא אויף דער וועלט כדי ער זאל זעהן די גרויסקייט

פונעם באשעפער און די אלע זאכן וואס ער האט באשאפן, און דער באשעפער וויל דאס פון יעדעם באזינדער אידן צו גוים צוגלייך, ממילא קומט אויס איינער וואס טוט

דאס, די צייט וואס ער טוט דאס מאכט ער די בריאה מער בשלימות! און יעדער פון אונז איז א מתנה פאר די בריאה, אפטייטש פון מתנה מיינט אונז זענען זייער חשוב

פאר די בריאה אהן די מענטשהייט דארף נישט דער באשעפער די גאנצע בריאה,! דערנאך קומט אריין אז מיר אידן זענען די עם הנבחר ב"ה און גייען לעבן אויף אייביג

און עס ווארט אונז אפ א ריזיגן שכר אויף יענע וועלט אויף די אלע מצוות וואס מיר טוהן...

2) יעצט איינמאל איך פארשטיי שוין פארוואס איך בין דא אויף די וועלט און אז מיין גאנצע חשובקייט קומט ווייל דער באשעפער האט מיר באשאפן איך זאל איינזעהן זיין

גרויסקייט אויף די וועלט, איז דא נאך זאכן וואס ער האט מיר געהייסן טוהן דאס איז תורה און מצוות, איך ארבעט ווייל ער האט מיר געהייסן, איך עס און טרינק ווייל ער

האט מיר געהייסן, איך היט אויף מיין געזונט ווייל ער האט מיר געהייסן און אזוי ווייטער...

און דאס מיינט לעבן אחריות'דיג איך לעב מיט א ציהל אפילו ווען איך ענדזשוי מיין טאג, און אפילו ווען איך פאר אוועק טוה איך דאס מיט א ציהל,

צום שלוס אחריות מיינט איך פארשטיי פארוואס איך בין דא אויף דער וועלט, און איך פארשטיי פארוואס איך טוה זאכן אין מיין לעבן,

און דאס מאכט א מענטש פרייליך בעזרת השם יתברך!

עס איז דא נאך חלקים ועוד חזון למועד בעז"ה

שוין די כלה קען אריינקומען צום בענטשן...

דאס איז יסוד היסודות אבער ליידער זייער אסאך ווייסן נישט פארוואס מען איז דא אויף די וועלט.

עס איז דא א מאמר פון איינע פון די צדיקים (עפעס אזוי) מען קען לערנען און לערנען און מען ווייסט נישט פארוואס מען איז דא אויף די וועלט.

[קרישקע]

דעציט! די געדאנק פון ביטול, איך בין נישטא פאר זיך, איך בין דא צו ערפולן א צוועק וואס דאס איז מאכן נחת רוח פארן אייבערשטן, און וואספארא נחת רוח ער ערווארט פון מיר זעה איך לויט דעם לעבן וואס ער שטעלט מיר אויס, איך דארף טון השתדלות צו טון זיינע מצוות, צו האבן קינדער, צו האבן מהודר'דיגע מצות, צו האבן פרנסה צו קענען זיין אן ערליכער איד, אבער ווי אזוי דאס לעבן שטעלט זיך אויס למעשה דאס איז א פועל יוצא, וויפיל פארגעניגן ער וועט מיר געבן און וויפיל קיום המצוות ער וועט מיר שענקן, דאס אלעס איז מיט א פלאן לויט וואס ער וויל פון מיר.

ומאידך גיסא אויב איז מיר איין מינוט נישט געלונגען צו טון די ריכטיגע השתדלות דאס פטר'ט מיר נישט פון די נעקסטע מינוט צו טון תורה ומצות און צו משתדל זיין צו טון זיין רצון.

נישט אומזיסט איז ביי א איד די מחשבה מצרפה למעשה, דער באשעפער דארף דיין רצון און השתדלות, וואס די אוטקאם איז איז שוין דעם אייבערשטנ'ס ביזנעס.

חזקיהו המלך האט נישט געוואלט חתונה האבן ווייל ער גייט האבן א מנשה ורבשקה, אבער דער נביא האט אים געזאגט בהדי כבשי דרחמנא למה לך, עס איז נישט דיין עסק וואס די מסקנה גייט זיין

כ'האב נישט קיין צייט אבער ועוד חזון למועד מער מסודר די נקודות.

די ווארט איז נישט ביטול, נאר ענדערש יש, יא! איך בין דא און איך טו די רצון הבורא און איך פרוביר צו טון די מערסטע און בעסטע וואס איך קען לויט מיינע אומשטענדן!

[בלייב נישט שטיין]

דעציט! די געדאנק פון ביטול, איך בין נישטא פאר זיך, איך בין דא צו ערפולן א צוועק וואס דאס איז מאכן נחת רוח פארן אייבערשטן, און וואספארא נחת רוח ער ערווארט פון מיר זעה איך לויט דעם לעבן וואס ער שטעלט מיר אויס, איך דארף טון השתדלות צו טון זיינע מצוות, צו האבן קינדער, צו האבן מהודר'דיגע מצות, צו האבן פרנסה צו קענען זיין אן ערליכער איד, אבער ווי אזוי דאס לעבן שטעלט זיך אויס למעשה דאס איז א פועל יוצא, וויפיל פארגעניגן ער וועט מיר געבן און וויפיל קיום המצוות ער וועט מיר שענקן, דאס אלעס איז מיט א פלאן לויט וואס ער וויל פון מיר.

ומאידך גיסא אויב איז מיר איין מינוט נישט געלונגען צו טון די ריכטיגע השתדלות דאס פטר'ט מיר נישט פון די נעקסטע מינוט צו טון תורה ומצות און צו משתדל זיין צו טון זיין רצון.

נישט אומזיסט איז ביי א איד די מחשבה מצרפה למעשה, דער באשעפער דארף דיין רצון און השתדלות, וואס די אוטקאם איז איז שוין דעם אייבערשטנ'ס ביזנעס.

חזקיהו המלך האט נישט געוואלט חתונה האבן ווייל ער גייט האבן א מנשה ורבשקה, אבער דער נביא האט אים געזאגט בהדי כבשי דרחמנא למה לך, עס איז נישט דיין עסק וואס די מסקנה גייט זיין

כ'האב נישט קיין צייט אבער ועוד חזון למועד מער מסודר די נקודות.

די ווארט איז נישט ביטול, נאר ענדערש יש, יא! איך בין דא און איך טו די רצון הבורא און איך פרוביר צו טון די מערסטע און בעסטע וואס איך קען לויט מיינע אומשטענדן!

ביידע פון ענק זענען גערעכט, מיין חשיבות קומט דורך דעם וואס די באשעפער האט מיר באשאפן פאר א סיבה, וואס דאס איז איך זאל איינערקענען זיין גרויסקייט,

להבדיל אלף אלפי הבדלות, לאמיר זאגן די מעכטיגסטע מענטש אויף די וועלט זאגט מיר איך דארף דיך זייער וויכטיג האבן דו זאלסט מיר אויסלויבן

יעדע מאל די זעהסט מיר (משל) , וועט דען א מענטש טראכטן אז די מעכטיגע מענטש ווערט יעצט אויס מעכטיג? ניין בכלל נישט, ער בלייבט מעכטיג,

און איך בין נאכאלס א גארנישט קעגן אים, און מיין גרויסקייט קומט דורך אים אפילו ער דארף מיר וויכטיג האבן.

[העלאו בעלאו]

לעניית דעתי מישט מען דא צאם צוויי זאכן.
עס איז דא בעצם א נושא אז היינטיגע צייטן די עולם האט נישט קיין סיפוק פונעם לעבן,און אויף דעם קען מען אריינקומען מיט עצות און אויפקלערנגען וואס איז די תכלית הבריאה פון ווי צו שעפן סיפוק וכו' וכו'. מען קענען עפענען א נייע טעמע איבער דעם

נאכדעם איז דא א פראבלעם אז מענטשען נעמען זיך דאס לעבן , די דאזיגע מענטשען זענען געווענליך זייער מעססד אפ און עס וועט נישט העלפן די דערמאנטע ערקלערענגן.

און דאס די שאלה וואס די אשכול אוועקגעשטעלט, און מען דארף וויסן וויאזוי צו האנדלן דאס.
וויאזוי קען מען באמערקן אויף נאנטע וואס האלטן אויף אזא מצב?
וואס איז די נעקסטע סטעפ? איינשפארן? מאניטערן?
וואסערע מהלכים קענען טוישן א מענטש פון האבן אזאנא מחשבות ביזן אנהייבן לעבן? טערעפי? הילינג? וועלכע סארט?
וואס זענען די עיקר גורמים? דראגס? עביוז? טראומע? מעדיקעשן סייד עפעקטס? מהלך החיים?
וויאזוי ווייסט א מענטש אליין ער דארף זיך גיין העלפען ?

[קרישקע]

לעניית דעתי מישט מען דא צאם צוויי זאכן.
עס איז דא בעצם א נושא אז היינטיגע צייטן די עולם האט נישט קיין סיפוק פונעם לעבן,און אויף דעם קען מען אריינקומען מיט עצות און אויפקלערנגען וואס איז די תכלית הבריאה פון ווי צו שעפן סיפוק וכו' וכו'. מען קענען עפענען א נייע טעמע איבער דעם

נאכדעם איז דא א פראבלעם אז מענטשען נעמען זיך דאס לעבן , די דאזיגע מענטשען זענען געווענליך זייער מעססד אפ און עס וועט נישט העלפן די דערמאנטע ערקלערענגן.

די אלע עצות איז כדי נישט צו ווערן מעססד אפפ, איינמאל מען האלט שוין דארט איז שוין זייער זייער שווער.

[העלאו בעלאו]

לעניית דעתי מישט מען דא צאם צוויי זאכן.
עס איז דא בעצם א נושא אז היינטיגע צייטן די עולם האט נישט קיין סיפוק פונעם לעבן,און אויף דעם קען מען אריינקומען מיט עצות און אויפקלערנגען וואס איז די תכלית הבריאה פון ווי צו שעפן סיפוק וכו' וכו'. מען קענען עפענען א נייע טעמע איבער דעם

נאכדעם איז דא א פראבלעם אז מענטשען נעמען זיך דאס לעבן , די דאזיגע מענטשען זענען געווענליך זייער מעססד אפ און עס וועט נישט העלפן די דערמאנטע ערקלערענגן.

די אלע עצות איז כדי נישט צו ווערן מעססד אפפ, איינמאל מען האלט שוין דארט איז שוין זייער זייער שווער.

דאס וואס איך זאג עס נישט ממש אזוי.
געווענליך איינער וואס נעמט זיך די לעבן איז דורכגעגאנגען עפעס ריזיג, וואס די אובענדערמאנע וועגן און עצות ווי אזוי צו לעבן וואלט נישט צופיל געהאלפן.
איינער וואס האט נישט קיין סיפוק נעמט זיך נאכנישט די לעבן.

גיי קוק אריין אין קעיסיס..

וואס אונז דארף מיר וויסן וויאזוי צו דיעלן מיט די זאכן זיין וואכזאם ווי צו שיקן וכו' רעדן עצות וויאזוי צו פארמיידן דאס איז לכאורה געמאלן וואסער פאר מענטשען וואס זענען עלול פאר אזאנס.

[בלייב נישט שטיין]

לעניית דעתי מישט מען דא צאם צוויי זאכן.
עס איז דא בעצם א נושא אז היינטיגע צייטן די עולם האט נישט קיין סיפוק פונעם לעבן,און אויף דעם קען מען אריינקומען מיט עצות און אויפקלערנגען וואס איז די תכלית הבריאה פון ווי צו שעפן סיפוק וכו' וכו'. מען קענען עפענען א נייע טעמע איבער דעם

נאכדעם איז דא א פראבלעם אז מענטשען נעמען זיך דאס לעבן , די דאזיגע מענטשען זענען געווענליך זייער מעססד אפ און עס וועט נישט העלפן די דערמאנטע ערקלערענגן.

די אלע עצות איז כדי נישט צו ווערן מעססד אפפ, איינמאל מען האלט שוין דארט איז שוין זייער זייער שווער.

דאס וואס איך זאג עס נישט ממש אזוי.
געווענליך איינער וואס נעמט זיך די לעבן איז דורכגעגאנגען עפעס ריזיג, וואס די אובענדערמאנע וועגן און עצות ווי אזוי צו לעבן וואלט נישט צופיל געהאלפן.
איינער וואס האט נישט קיין סיפוק נעמט זיך נאכנישט די לעבן.

גיי קוק אריין אין קעיסיס..

זאגסט זייער ריכטיג, אז די מענטשן זענען געווענדליך דורכגעגאנגן עפעס ריזיג, אבער די אלע ריזיגע זאכן ווערן ריזיג מיט די צייט, עס געשעהט נישט אויף איינמאל

אויב א מענטש האט קלארקייט אין לעבן, מאכט עס אז זאכן זאלן נישט ווערן ריזיג,

ודו"ק ותשכח

[מנחם קארפינקל]

ווי מעסד אפ מ'זאל נאר נישט זיין ח"ו קען מען נאך אלעמאל העלפן און אויפווייזן דעם מענטש אז דאס איז נישט די וועג ארויס און אז ס'איז דא בס"ד א וועג אריין

פאלגענד איז א מעשה מיט הרה"ק רבי שלמה מ'באבוב וואס ער האט געשלעפט מיט געוואלד א איד צו א סעודת ר"ח וואס האט שוין געהאט געפלאנט זיך צו נעמען דאס לעבן יענע נאכט רח"ל און דער רבי האט אים אריינגעשיינט א האפענונג און ארויסגעשלעפט פון זיין מצב


געראטעוועט אין די לעצטע מינוט

אין די שטאדט ווישניצא האט געוואוינט איינער פון די חשובע חסידים ער האט געהייסען ר' זושא טייטלבוים, ער האט געהאט קינדער און אייניקלעך עוסקים בתורה און געטוהן גמילת חסד, פלוצלינג האט זיך ביי אים איבערגעדרייט דאס מזל און זיינע גישעפטען האבין אנגעהויבען צו גיין אראפ ביז ער האט פארלוירען זיין גאנץ פארמעגין ל"ע אזוי ווי ער האט געזעהן זיין מצב איז ער אריינגעפאלען אין א מרה שחורה (זעהר צובראכען דערנידערט און דערשלאגען) ער האט מיט קיינעם נישט גערעדט אפילו איינצעלע ווערטער, עס איז אזוי ווייט גיגאנגען אז ער האט אויפגעהערט אפילו צו גיין דאווענען אינדערפרי און פארנאכט כדי זיך נישט צו טרעפין מיט קיין מענטשען.

האט זיך גימאכט ווען כ"ק מרן אדמו"ר הראשון מבאבוב זצ"ל האט געפירט סעודת ראש חודש מיט דעם עולם האט ער געזאגט פאר איינעם ער זאל גיין אהיים צו ר' זושא אין אים זאגין אז דער רב רופט אים ער זאל קומען זיך מיט וואשען צו סעודת ראש חודש, דער שליח איז געקומען צו ר' זושא און ער האט אים איבערגעגעבין די רייד פון רב, דער שליח איז אבער פארוואונדערט געווארען אז דער ר' זושא מאכט זיך נישט וויסענדיג פון זיינע רייד בשם דעם רב, ער דרייט זיך אפילו נישט אויס צו אים, אויך ר' זושא'ס ווייב האט אים געזאגט דער רב רופט דיר, וואס הייסט די פאלגסט נישט? ער האט אבער אויך צו איר נישט צוגעהערט.

דער שליח איז צוריק געקומען צום רב און דערציילט דעם מצב פון ר' זושא אז ער הערט נישט וואס מ'רעדט צו אים האט דער רב געזאגט צו ר' אברהם גבאי ער זאל גיין און איבערגעבין אין זיין נאמען ער זאל קומען צו די סעודה און אויב ער וועט נישט וועלען קומען זאלסטו אים ברענגין אויף די פלייצעיס מיט געוואלד.

ר' אברהם איז תיכף אהינגעגאנגען צו ר' זושא און איבערגעגעבען די רייד פון רב, דער ר' זושא האט זיך נישט געמאכט צו טוהן פון אים אויך, האט אים ר' אברהם געזאגט הער! דער רב האט מיר געזאגט איך זאל דיך נעמין אויף מיינע פלייצע'ס טאמער ווילסטו גיין מיט גוטענ'ס און קומען איז גיט, און אויב נישט דעמאלט וועל איך דיך ברענגין מיט געוואלד, און תיכף האט ר' אברהם אנגעכאפט ר' זושא'ן דער ר' זושא האט געזעהן אז ער האט נישט קיין ברירה און ער מיינט ערנסט וואס ער רעדט, איז דאך שוין בעסער צו גיין אליין ווי איידער ר' אברהם זאל אים שלעפין אין די גאס, און ער האט זיך אנגעטוהן א געהעריג מלבוש און ער איז מיט געגאנגען מיט ר' אברהם גבאי צום טיש פון סעודת ראש חודש.
ווען זיי זענען אהינגעקומען צו די סעודה האט דער רב אנגעהויבען צו דערציילען א מעשה וואס האט פאסירט ביי חסידים פון רבי ר' אלימלך מליזענסק זי"ע,: אמאהל ווען זיי זענען געפארין צום רבי ר' אלימלך זענען זיי אריין אין א קרעטשמע (דאס איז א פלאץ אין מיט'ן וועג ווי מען קען זיך אפרוהען און עסין אדער טרונקען און שלאפען) און זיי האבין געבעטין דעם בעל הבית פון די קרעטשמע צו זיי קענען דא איבערנעכטיגען, האט ער זיי געזאגט איך וואלט אייך גערין אריינגעלאזט אבער דא דארפען קומען היינט ביינאכט גוים און איך האב פשוט מורא אז זיי זאלען אייך גארנישט טוהן, זאגען זיי מיר זענען סיי ווי זעהר אויסגעמיטשעט און ס'איז אונז נישט מעגליך צו גיין ווייטער ממילא לאז אונז אריין.

די חסידים זענען אריין אין די קרעטשמע און האבען עפעס טועם געוועהן און געדאווינט און געליינט קריאת שמע און זיך געגאנגען לייגען שלאפען, ס'איז נישט געוועהן קיין סאך פלאץ אין די שטוב האבין זיי זיך געלייגט אין צוויי שורות, איין שורה נעבין די וואנט און די אנדערע שורה פון פארענט.

אינמיטען די נאכט זענען אנגעקומען א חברה גוים צו טרונקען ברוינפען און זיך אנשכור'ען און אין מיטען טרונקען ווען זיי זענען שוין געוועהן גוט שיכור האבין זיי דערזעהן די יודען ווי זיי שלאפען, האבין זיי זיך אויפגעהויבען פון זייער פלאץ און צו געגאנגען צו די יודען און זיי אנגעהויבען צו שלאגען און זיי
האבען געשלאגען נאר די יודען וואס זענען געלעגען אין די פאדערשטע שורה, פאר די יודען וואס זענען געלעגין ביי די וואנט האבען זיי גארנישט געטוהן, נאכדעם האבין די גוים נאכאמאהל געטרונקען און האבין זיך ווידער אויפגעשטעלט צו שלאגען די יודען, אויך דאס מאהל האבין זיי געשלאגען נאר די יודען פון דער פאדערשטע שורה, ווען זיי האבען געענדיגט שלאגען זענען זיי צוריק געגאנגען טרונקען און שיכור'ן.

די יודען פון די ערשטע שורה וואס האבין שוין געכאפט צוויי מאהל קלעפ האבין געזאגט פאר די יודען וואס זענען געלעגין ביי די וואנט איר זעהט דאך אז מען שלאגט אונז כסדר ווייל מיר ליגען פון פארענט, מיר זענען דאך ברידער, האטס רחמנות אויף אונז לאמיר זיך טוישען די פלעצער כדי מיר זאלען נישט כאפין מער קיין קלעפ. אזוי ווי זיי זענען גיווען חסידים האבין זיי דער צו מסכים געווען און די יודען וואס זענען געלעגין נעבין די וואנט האבין זיך געטוישט מיט די יודען פון די פאדערשטע שורה.

סאיז א דורך א צייט און די גוים האבין ווידער באפאלען די יודען, דאס מאהל האט זיך אנגערופען איינער פון די גוים אז דאס מאהל זאלין מיר נישט מער שלאגען די יודען פון די דרויסענדיג שורה ווייל זיי האבין דאך שוין באקומען זייער חלק, און פארוואס זאלין מיר לאזין צורו די יודען וואס ליגען ביי די וואנט.

געזאגט און געטוהן. די גוים האבין זיך גענומען שלאגין די יודען וואס זענען גיווען ביי די וואנט, וואס באמת האבין זיי שוין גיכאפט פריער צוויי מאהל שלעק, שפעהט ביינאכט זענען די גוים אוועק געגאנגען פון די קרעטשמע.

ווען זיי זענען אנגעקומען צום רבין ר' אלימלך האבין זיי דערציילט פאר זייער רבין די צרות וואס האט זיי געטראפין, האט זיי דער ר"ר אלימלך ז"ל געזאגט אז פון יעדע פאסירונג וואס קומט אויף א מענטש, דארף ער זיך צו לערנען א מוסר השכל, פון דעם וואס האט פאסירט מיט ענק אויפ'ן וועג לערנען מיר זיך ארויס דריי זאכען

1) אז מען שלאגט נישט א גאנצע נאכט.

2) אז מען טאר זיך נישט וועלין בעסער מאכען.

3) און אז מען וויל זיך בעסער מאכען קען מען זיך חלילה ערגער מאכען.

דער רב זצ"ל האט שטארק געדריקט אויף די רייד פון ר"ר אלימלך ז"ל אז א גאנצע נאכט שלאגט מען נישט. קיין איינער וואס איז געזיצען ביי סעודת ראש חודש האט נישט פארשטאנען וואס פאר א שייכות האט געהאט די מעשה, און וועמען מען מיינט, אבער ר' זושא האט געוויסט אז די רייד זענען געזאגט פאר אים און ס'איז אים אריין אין הארץ.
נאך ברכת המזון ווען ר' זושא איז אהיימגעגאנגען אויפען וועג א היים האט ער צובראכין און אוועקגעווארפען דאס פלעשל סם (פויזען) וואס ער האט אנגעגרייט, אז ער זאל זיך ל"ע פאר סמ'ען. אזוי ווייט האט עס געהאלטין ביי ר' זושא, אז ער האט מער נישט געוואלט לעבין, און דער רב זצ"ל האט דאס מרגיש געוועהן און אים מציל געוועהן די לעצטע מינוט מיט דברי חיזוק.

ר' זושא איז צוריק געווארין א מענטש און זיך צוריק גענומען צו זיינע געשעפטען און ער האט מצליח געוועהן , אויף די עלטער איז ער געפארין קיין ארץ ישראל איידער ער איז געפארען איז ער געקומען זיך געזעגענען פון כ"ק מרן אדמו"ר ז"ל הי"ד (מרן בעל קדושת ציון, זוהן פון כ"ק מרן אדמו"ר מהר"ש ז"ל, מרן מהר"ש ז"ל האט שוין דעמאלס נישט געלעבט) האט ר' זושא דערציילט אז דעם רבינ'ס פאטער (אדמו"ר מהר"ש ז"ל) האט צו געטראפין דעם ריכטיגען זמן מיך צו ראטעווען, ווייל איך (ר' זושא הנ"ל) האב שוין גיהאט ביי מיר אפגעמאכט אז יענע נאכט וועל איך מיך נעמען דאס לעבין מיט דעם סם, און מיט די מעשה וואס אייער טאטע ז"ל (אדמו"ר מהר"ש) האט דערציילט האט ער אריינגברענגט און מיר א פרישען חיות אמונה און בטחון אז עס וועט מיר נאך זיין גוט.

זכותו יגן עלינו ועל כל ישראל !

[פשוט און גראד]

לעניית דעתי מישט מען דא צאם צוויי זאכן.
עס איז דא בעצם א נושא אז היינטיגע צייטן די עולם האט נישט קיין סיפוק פונעם לעבן,און אויף דעם קען מען אריינקומען מיט עצות און אויפקלערנגען וואס איז די תכלית הבריאה פון ווי צו שעפן סיפוק וכו' וכו'. מען קענען עפענען א נייע טעמע איבער דעם

נאכדעם איז דא א פראבלעם אז מענטשען נעמען זיך דאס לעבן , די דאזיגע מענטשען זענען געווענליך זייער מעססד אפ און עס וועט נישט העלפן די דערמאנטע ערקלערענגן.

און דאס די שאלה וואס די אשכול אוועקגעשטעלט, און מען דארף וויסן וויאזוי צו האנדלן דאס.
וויאזוי קען מען באמערקן אויף נאנטע וואס האלטן אויף אזא מצב? קודם דארף מען עכט קערען
וואס איז די נעקסטע סטעפ? איינשפארן? מאניטערן? פראפעשענעל, ס‘ווייט פון פשוט, ווען מ‘טראכט אויך פון ויהי ממחרת
וואסערע מהלכים קענען טוישן א מענטש פון האבן אזאנא מחשבות ביזן אנהייבן לעבן? טערעפי? הילינג? וועלכע סארט? די מענטש דארף ווערן באקוועם מיט זיין יעצדיג‘ן מצב
וואס זענען די עיקר גורמים? דראגס? עביוז? טראומע? מעדיקעשן סייד עפעקטס? מהלך החיים? צד השווה, די אלע זאכען זענען א עסקעיפ, אין מאכן ערגער מיט די צייט
וויאזוי ווייסט א מענטש אליין ער דארף זיך גיין העלפען ? די סעקאנד וואס מ‘ווערט נאכגעלאזט מיט עניטינג.

[העלאו בעלאו]

ווי מעסד אפ מ'זאל נאר נישט זיין ח"ו קען מען נאך אלעמאל העלפן און אויפווייזן דעם מענטש אז דאס איז נישט די וועג ארויס און אז ס'איז דא בס"ד א וועג אריין

מען קען טאקע אבער נישט איך און דיך נאר דורך שווערע טערעפי מעדיקעשן אדער הילינג.
מען דארף זען די סימנים פארדעם און טון די נוטיגע שריט וואס מען דארף טון פראקטיש גערעדט צו מאניטערן
זיין אן טאפ וכו' דאס דארף זיין די נושא..

אלע אנדערע עצות העלפט לכאורה נישט די מענטש וואס זענען נעבן דארטן ל"ע
בעסער געזאגט עס העלפט אבער ער זאל עס פארשטיין דארף ער דורכגיין 20 סעשענס מיט א טערעפיסט

[Azoi Tzi Zugen]

לאמיר עס צוטיילן זייער פשוט. 1. פריווענשן, 2. היילונג. רוב עולם רעדט יעצט דא וועגן פריווענשן ביי מענטשן וואס האבן נישט קיין דעפרעשן, אבער מען קען אנקומען אהין דורך נישט טרעפן קיין סיפוק אין לעבן. און מען דאף געדענקען אז מען קען אויך אנקומען אהין פון קלענערע טריגערס, געוואנדן אין די גוף.

[אסמכתא בעלמא]

צום אידטיש אימעיל איז אריינגעקומען אזא אימעיל. אויב איינער דא וויל זיך פארבינדן מיט אים, זאל ער שיקן א אישי צו מיר אדער סיי וועלכע מנהל אדער אחראי.

email.jpg (37.54 KiB) געזען געווארן 712 מאל

[פשוט און גראד]

ווי מעסד אפ מ'זאל נאר נישט זיין ח"ו קען מען נאך אלעמאל העלפן און אויפווייזן דעם מענטש אז דאס איז נישט די וועג ארויס און אז ס'איז דא בס"ד א וועג אריין

פאלגענד איז א מעשה מיט הרה"ק רבי שלמה מ'באבוב וואס ער האט געשלעפט מיט געוואלד א איד צו א סעודת ר"ח וואס האט שוין געהאט געפלאנט זיך צו נעמען דאס לעבן יענע נאכט רח"ל און דער רבי האט אים אריינגעשיינט א האפענונג און ארויסגעשלעפט פון זיין מצב


געראטעוועט אין די לעצטע מינוט

אין די שטאדט ווישניצא האט געוואוינט איינער פון די חשובע חסידים ער האט געהייסען ר' זושא טייטלבוים, ער האט געהאט קינדער און אייניקלעך עוסקים בתורה און געטוהן גמילת חסד, פלוצלינג האט זיך ביי אים איבערגעדרייט דאס מזל און זיינע גישעפטען האבין אנגעהויבען צו גיין אראפ ביז ער האט פארלוירען זיין גאנץ פארמעגין ל"ע אזוי ווי ער האט געזעהן זיין מצב איז ער אריינגעפאלען אין א מרה שחורה (זעהר צובראכען דערנידערט און דערשלאגען) ער האט מיט קיינעם נישט גערעדט אפילו איינצעלע ווערטער, עס איז אזוי ווייט גיגאנגען אז ער האט אויפגעהערט אפילו צו גיין דאווענען אינדערפרי און פארנאכט כדי זיך נישט צו טרעפין מיט קיין מענטשען.

האט זיך גימאכט ווען כ"ק מרן אדמו"ר הראשון מבאבוב זצ"ל האט געפירט סעודת ראש חודש מיט דעם עולם האט ער געזאגט פאר איינעם ער זאל גיין אהיים צו ר' זושא אין אים זאגין אז דער רב רופט אים ער זאל קומען זיך מיט וואשען צו סעודת ראש חודש, דער שליח איז געקומען צו ר' זושא און ער האט אים איבערגעגעבין די רייד פון רב, דער שליח איז אבער פארוואונדערט געווארען אז דער ר' זושא מאכט זיך נישט וויסענדיג פון זיינע רייד בשם דעם רב, ער דרייט זיך אפילו נישט אויס צו אים, אויך ר' זושא'ס ווייב האט אים געזאגט דער רב רופט דיר, וואס הייסט די פאלגסט נישט? ער האט אבער אויך צו איר נישט צוגעהערט.

דער שליח איז צוריק געקומען צום רב און דערציילט דעם מצב פון ר' זושא אז ער הערט נישט וואס מ'רעדט צו אים האט דער רב געזאגט צו ר' אברהם גבאי ער זאל גיין און איבערגעבין אין זיין נאמען ער זאל קומען צו די סעודה און אויב ער וועט נישט וועלען קומען זאלסטו אים ברענגין אויף די פלייצעיס מיט געוואלד.

ר' אברהם איז תיכף אהינגעגאנגען צו ר' זושא און איבערגעגעבען די רייד פון רב, דער ר' זושא האט זיך נישט געמאכט צו טוהן פון אים אויך, האט אים ר' אברהם געזאגט הער! דער רב האט מיר געזאגט איך זאל דיך נעמין אויף מיינע פלייצע'ס טאמער ווילסטו גיין מיט גוטענ'ס און קומען איז גיט, און אויב נישט דעמאלט וועל איך דיך ברענגין מיט געוואלד, און תיכף האט ר' אברהם אנגעכאפט ר' זושא'ן דער ר' זושא האט געזעהן אז ער האט נישט קיין ברירה און ער מיינט ערנסט וואס ער רעדט, איז דאך שוין בעסער צו גיין אליין ווי איידער ר' אברהם זאל אים שלעפין אין די גאס, און ער האט זיך אנגעטוהן א געהעריג מלבוש און ער איז מיט געגאנגען מיט ר' אברהם גבאי צום טיש פון סעודת ראש חודש.
ווען זיי זענען אהינגעקומען צו די סעודה האט דער רב אנגעהויבען צו דערציילען א מעשה וואס האט פאסירט ביי חסידים פון רבי ר' אלימלך מליזענסק זי"ע,: אמאהל ווען זיי זענען געפארין צום רבי ר' אלימלך זענען זיי אריין אין א קרעטשמע (דאס איז א פלאץ אין מיט'ן וועג ווי מען קען זיך אפרוהען און עסין אדער טרונקען און שלאפען) און זיי האבין געבעטין דעם בעל הבית פון די קרעטשמע צו זיי קענען דא איבערנעכטיגען, האט ער זיי געזאגט איך וואלט אייך גערין אריינגעלאזט אבער דא דארפען קומען היינט ביינאכט גוים און איך האב פשוט מורא אז זיי זאלען אייך גארנישט טוהן, זאגען זיי מיר זענען סיי ווי זעהר אויסגעמיטשעט און ס'איז אונז נישט מעגליך צו גיין ווייטער ממילא לאז אונז אריין.

די חסידים זענען אריין אין די קרעטשמע און האבען עפעס טועם געוועהן און געדאווינט און געליינט קריאת שמע און זיך געגאנגען לייגען שלאפען, ס'איז נישט געוועהן קיין סאך פלאץ אין די שטוב האבין זיי זיך געלייגט אין צוויי שורות, איין שורה נעבין די וואנט און די אנדערע שורה פון פארענט.

אינמיטען די נאכט זענען אנגעקומען א חברה גוים צו טרונקען ברוינפען און זיך אנשכור'ען און אין מיטען טרונקען ווען זיי זענען שוין געוועהן גוט שיכור האבין זיי דערזעהן די יודען ווי זיי שלאפען, האבין זיי זיך אויפגעהויבען פון זייער פלאץ און צו געגאנגען צו די יודען און זיי אנגעהויבען צו שלאגען און זיי
האבען געשלאגען נאר די יודען וואס זענען געלעגען אין די פאדערשטע שורה, פאר די יודען וואס זענען געלעגין ביי די וואנט האבען זיי גארנישט געטוהן, נאכדעם האבין די גוים נאכאמאהל געטרונקען און האבין זיך ווידער אויפגעשטעלט צו שלאגען די יודען, אויך דאס מאהל האבין זיי געשלאגען נאר די יודען פון דער פאדערשטע שורה, ווען זיי האבען געענדיגט שלאגען זענען זיי צוריק געגאנגען טרונקען און שיכור'ן.

די יודען פון די ערשטע שורה וואס האבין שוין געכאפט צוויי מאהל קלעפ האבין געזאגט פאר די יודען וואס זענען געלעגין ביי די וואנט איר זעהט דאך אז מען שלאגט אונז כסדר ווייל מיר ליגען פון פארענט, מיר זענען דאך ברידער, האטס רחמנות אויף אונז לאמיר זיך טוישען די פלעצער כדי מיר זאלען נישט כאפין מער קיין קלעפ. אזוי ווי זיי זענען גיווען חסידים האבין זיי דער צו מסכים געווען און די יודען וואס זענען געלעגין נעבין די וואנט האבין זיך געטוישט מיט די יודען פון די פאדערשטע שורה.

סאיז א דורך א צייט און די גוים האבין ווידער באפאלען די יודען, דאס מאהל האט זיך אנגערופען איינער פון די גוים אז דאס מאהל זאלין מיר נישט מער שלאגען די יודען פון די דרויסענדיג שורה ווייל זיי האבין דאך שוין באקומען זייער חלק, און פארוואס זאלין מיר לאזין צורו די יודען וואס ליגען ביי די וואנט.

געזאגט און געטוהן. די גוים האבין זיך גענומען שלאגין די יודען וואס זענען גיווען ביי די וואנט, וואס באמת האבין זיי שוין גיכאפט פריער צוויי מאהל שלעק, שפעהט ביינאכט זענען די גוים אוועק געגאנגען פון די קרעטשמע.

ווען זיי זענען אנגעקומען צום רבין ר' אלימלך האבין זיי דערציילט פאר זייער רבין די צרות וואס האט זיי געטראפין, האט זיי דער ר"ר אלימלך ז"ל געזאגט אז פון יעדע פאסירונג וואס קומט אויף א מענטש, דארף ער זיך צו לערנען א מוסר השכל, פון דעם וואס האט פאסירט מיט ענק אויפ'ן וועג לערנען מיר זיך ארויס דריי זאכען

1) אז מען שלאגט נישט א גאנצע נאכט.

2) אז מען טאר זיך נישט וועלין בעסער מאכען. (ס‘דא א באקאנטע הוספה מיט א מקור מוסמך, אז די נקודה איז, אז ס‘איז געזאגט געווארן ווען ס‘איז אויף א אנדערע אידס חשבון)

3) און אז מען וויל זיך בעסער מאכען קען מען זיך חלילה ערגער מאכען.

דער רב זצ"ל האט שטארק געדריקט אויף די רייד פון ר"ר אלימלך ז"ל אז א גאנצע נאכט שלאגט מען נישט. קיין איינער וואס איז געזיצען ביי סעודת ראש חודש האט נישט פארשטאנען וואס פאר א שייכות האט געהאט די מעשה, און וועמען מען מיינט, אבער ר' זושא האט געוויסט אז די רייד זענען געזאגט פאר אים און ס'איז אים אריין אין הארץ.
נאך ברכת המזון ווען ר' זושא איז אהיימגעגאנגען אויפען וועג א היים האט ער צובראכין און אוועקגעווארפען דאס פלעשל סם (פויזען) וואס ער האט אנגעגרייט, אז ער זאל זיך ל"ע פאר סמ'ען. אזוי ווייט האט עס געהאלטין ביי ר' זושא, אז ער האט מער נישט געוואלט לעבין, און דער רב זצ"ל האט דאס מרגיש געוועהן און אים מציל געוועהן די לעצטע מינוט מיט דברי חיזוק.

ר' זושא איז צוריק געווארין א מענטש און זיך צוריק גענומען צו זיינע געשעפטען און ער האט מצליח געוועהן , אויף די עלטער איז ער געפארין קיין ארץ ישראל איידער ער איז געפארען איז ער געקומען זיך געזעגענען פון כ"ק מרן אדמו"ר ז"ל הי"ד (מרן בעל קדושת ציון, זוהן פון כ"ק מרן אדמו"ר מהר"ש ז"ל, מרן מהר"ש ז"ל האט שוין דעמאלס נישט געלעבט) האט ר' זושא דערציילט אז דעם רבינ'ס פאטער (אדמו"ר מהר"ש ז"ל) האט צו געטראפין דעם ריכטיגען זמן מיך צו ראטעווען, ווייל איך (ר' זושא הנ"ל) האב שוין גיהאט ביי מיר אפגעמאכט אז יענע נאכט וועל איך מיך נעמען דאס לעבין מיט דעם סם, און מיט די מעשה וואס אייער טאטע ז"ל (אדמו"ר מהר"ש) האט דערציילט האט ער אריינגברענגט און מיר א פרישען חיות אמונה און בטחון אז עס וועט מיר נאך זיין גוט.

זכותו יגן עלינו ועל כל ישראל !

קוק די באלד

[שאינו יודע לשאול]

ר' מרדכי הערש שפיטצער מעלדט אז ער גרייט זיך צו גיבן אן ארומנעמענדע שמועס איבער די נושא פון מא"ל.

[פשוט און גראד]

יקותיאל ווייס

זאגט זייער גיט

[להגדיל הטראסק]

זאל איך גיין דיליטן א שעה צוויי ארבעט? שיק כאטש אין ספוילער...

► Show Spoiler

סתם צו מאלן וואסער און עס ארויסצוברענגען מיט אנדערע ווערטער די זעלבע נקודה.

מעגליך אנדערע וועלן מיר פארשרייען אבער איך וועל מעגליך יא ארויסברענגען א ריכטיגע נקודה.

(איך רעד צו זיך אליינס אויך איך דארף אויך די חיזוק...)

צווישן די גורמים וואס ברענגט א מענטש צו עצבות ומרא שחורה איז, לאמיר אנכאפן אן אקטועלער דוגמא (וואס איך בין ב"ה נישט משיג כן יעזור ה' הלאה) ער האט חתונה געהאט ער האט געהאט קינדער, ער האט זיך ל"ע צו'הרג'עט און ל"ע גע'גט, מען האט אים צוגענומען די קינדער מיט אכזריות.

עס איז דא צוויי מהלכים ווי אזוי צו באטראכטן דער ענין פון האבן קינדער און זיי מחנך זיין.

1) 'איך' האב קינדער, די קינדער זענען מיינע קינדער, עס איז מיין תענוג צו האבן קינדער, עס איז מיין אחריות צו מחנך זיין מיינע קינדער, אויב מיט אלע השתדלות וואקסן זיי אויף אנדערש איז עס מיין דורכפאל, אויב באקומט א קינד סיי וואספארא קרענק אדער סיי וואספארא מיחוש, איז עס מיין דורכפאל, אויב ווערט חלילה געבוירן א קינד מיט א פעלער איז עס מיין פערזענליכע דורכפאל, איך האב חיובים אויף מיינע קינדער, אויב בין איך נישט מקיים מיינע חיובים איז עס מיין דורכפאל, און איך פערזענליך גיי איך מיך יעצט עסן דאס געזונט אויף מיין מיסיע וואס איז דורכגעפאלן.

2) דער באשעפער וואס האט מיר באשאפן ער פארלאנגט פון מיר אז איך זאל מיך משתדל זיין צו האבן קינדער, איך זאל טון מיין השתדלות צו טון א גוטע און פאסיגע שידוך צו קענען האבן קינדער, איך דארף טון וואס עס פארלאנגט זיך פון מיר אראפצוברענגען געזונטע קינדער אויף די וועלט, אויב האט מיר דער באשעפער שוין געגעבן די זכי' אראפצוברענגען קינדער, האט ער מיר געגעבן ווייטער א פליכט פון השתדלות זיי צו ערציען, זיי צו שפייזן, און השתדלות אריינצולייגן די מאקסימום כוחות אז זיי זאלן אויסשטייגן אלס ערליכע אפגעהיטענע קינדער, איך האב א פליכט פון השתדלות צו לערנען מיט זיי תורה, זיך משתדל צו זיין זיי חתונה צו מאכן, צו מל'ן כדין, צו מאכן א פדיון הבן, און אלע חיובים וואס א טאטע האט צו א קינד.

אבער דאס אלעס איז בלויז בתורת השתדלות, דאס איז וואס דער באשעפער פארלאנגט פון מיר! נאכלאזן דערפון איז אן עבירה! תשובה העלפט טאקע - אבער מיינע פליכטן איז דאס מערסטע צו משתדל זיין דאס אויסצופירן על צד היותר טוב.

דער פועל יוצא אויב איך האב למעשה געהאט קינדער, אויב כ'האב געהאט געזונטע קינדער, אויב כ'האב געהאט די געלעגנהייט צו טון מיינע חיובים צו מיינע קינדער, אויב זיי זענען טאקע אויפגעוואקסן אזוי ערליך ווי כ'האב זיי מחנך געווען, דאס ווענצעך בלויז אינעם רבונו של עולם, מיר גייט מען נישט שלאגן פאר נעגאטיווע אויסגאנגען פון פאזיטיווע און ריכטיגע מעשים, אויב חלילה ווערט איינער נפטר איידער ער האט געהאט די געלעגנהייט אראפצוברענגען קינדער גייט מען אים נישט שלאגן דערפאר, אויב קען ער נישט מל'ן זיין קינד צוליב קאמפליקאציעס חלילה גייט ער נישט כאפן דערפאר, די פועל יוצא געהער בלויז פארן באשעפער צו טון ווי אזוי ער פארשטייט.

די פועל יוצא פון די צוויי אויבדערמאנטע השקפות

1) די ערשטע מהלך המחשבה ברענגט גאר ביטערע געפילן דער געפיל פון עס איז מיינע קינדער! איך וויל האבן די פארגעניגן צו פארברענגען מיט זיי! עס איז א שטיק 'מיך'!!! גנבים!!! רוצחים!!! איך האב א חיוב זיי צו מחנך זיין!!! מען בא'עוול'ט מיר!!!

די צער איז אומבאשרייבליך און די פאפיר איז נישט סובל די יסורי הנפש פון שפירן סיי אז מענטשן רעכענען זיך נישט מיט מיר, איך בין מיסט! מען בא'עוול'ט מיר בזדון!!! דער גאנצער 'איך' איז גארנישט ווערד ביי זיי!

די שווערע געפיל פון בעצם מיטהאלטן ערשטהאנטיג 'אומרעכט'! א סתירה! א זאך וואס שטימט נישט!

די ביטערע געפיל פון אוועקנעמען מיין פארגעניגן! מיין נשמה! בארויבן מיין שטארקסטע תענוג!!! מיין גרעסטע האפענונג און מיין עתיד!!!

די רוחניות'דיגע געפיל פון איך דארף זיי מחנך זיין! מען נעמט מיר צו מיין מצוה! מיינע חיובים פון אב על הבן!

דאס אלעס זענען ריכטיגע געפילן! שניידנדע ווייטאג!!! עס קען צוטרענצלען די נערוון! און עס איז העכסט נארמאל צו ווערן צושפילט דערפון! עס איז נישט קיין דורכפאל אז עס טרעט צו צום געזונט.

2) די צווייטע מהלך - וואס איז בכלל נישט אזוי גרינג ווי געשריבן - אבער דאך דאס מציאות צו קענען בלייבן ביים דעת טראץ די אלע ביטערע דורכגענג - לאזט מיר רואיג, איך שלאג מיך טאקע פאר מיינע קינדער! מען האט מיר טאקע ביטער בא'עוול'ט, איך וועל טאקע נישט אנקניפן קיין פריינטליכע באציאונגען מיט די דורשי רעתי! איך האב א פליכט זיך נישט צו חבר'ן מיט מענטשן וואס מיינען מיין שלעכטס! אבער דאס איז בתורת מיין פליכט וואס דער אייבערשטער לייגט ארויף אויף מיר!

ביי זיי בין איך טאקע גארנישט, אבער ביים באשעפער בין איך יא! עס וועט מיר נישט אויסמאכן קיין כי הוא זה צו איך בין יא געשעצט ביי זיי צו נישט, ביים באשעפער בין איך געשעצט! ער האט מיר באשאפן פאר א צוועק! ער האט מיר באשאפן מיט א ציל וואס איך דארף ערפולן אויף זיין וועלט! און מיט יעדע גוטע פעולה, מיט יעדע ריכטיגע טאהט וואס איך טו, יעדע רגע וואס כ'האב זוכה געווען צו טון וואס איך האלט אז דאס איז זיין רצון, דאס מאכט מיר געשעצט ביי כביכול! האא קעירס וואס אנדערע טראכטן אדער גרינגשעצן מיר???

מיינע תענוגים? יא! מיינע קינדער זענען מיר גאר שטארקע תענוגים! תענוגים וואס א בחור פארשטייט נישט! וואס א אינגל האט נישט דאס מינדסטע השגה! אבער די גאנצע זאך איז למעשה בלויז תענוג און פארגעניגן, און איך ווייס דאך יא אז עס קומט זיך מיר גארנישט, איך האב גארנישט געטון פארן אייבערשטן אז ער זאל מיך ברויכן באצאלן מיט תענוגים, יעדע תענוג וואס ער געבט מיר איז א פלאס! יעדע פארגעניגן איז א ריזיגע פארדינסט! און פארגעניגן וועט ער מיר געבן לויט ווי ער וויל! אמאל איז דאס אין פארעם פון קינדער, אמאל איז דאס אין פארעם פון געלט, אמאל אין פארעם פון קאמפלימענטן, און אמאל איז דאס אין פארעם פון ביישטיין א נסיון! די גוטע פילינג און תאות הניצחון ווען מען האט מנצח געווען די תאוות פון די נפש הבהמי!

און אז איך זעה ממש נישט אז ער געבט מיר סייוואספארא תענוג, איין קייט פון צרות יגון ואנחה, אבער דאס עצם אז איך לעב נאך, אז כ'האב נאך אזויפיל שכל צו האבן דעם בטחון אין אים, כ'האב מיך נאכנישט גענומען דאס לעבן, איך סטאק מיך אן פאר יענע וועלט מיט אוצרות פון בטחון און אמונה דאס אליינס איז שטארקע פארגעניגן! יעדע סעקונדע אמונה איז נאך באקס זכותים דעליווערט פארן עולם העליון, נאך א רגע פון משפיע זיין תענוג פאר כביכול דעם אייבערשטן.

איך קען נישט מקיים זיין די מצוה פון חינוך הבנים? מען בארויבט מיר עס בידים? דער זעלבער וואס האט מיר מחייב געווען דערמיט, דער זעלבער פירט אז איך זאל יעצט ווערן צוריקגעהאלטן דערפון! אונס רחמנא פטריה! איך וועל ווייטער טון מיין השתדלות יא צוריקצובאקומען מיינע קינדער דורך אלע אויסגעהאלטענע מיטלען, ווייל דאס וויל דער אייבערשטער פון מיר, אבער אויב שטעלט זיך עס אנדערש אויס וועט מען מיר נישט פארהאלטן דערויף אויף יענע וועלט, ווייל איך האב געטון דאס מאקסימום אין מיין יכולת!

איך האב נישט קיין אחריות אויף וואס עס פאסירט למעשה, ווייל דאס געהערט עקסקלוסיוו פארן בורא, א מענטש איז גארנישט ביכולת, דעריבער זענען די דורכפעלער נישט זיינע דורכפעלער, נאר נאך א רינגעלע אינעם אייבערשטנס סוקסעספולע הנהגה און א פארזעצונג פונעם אייבערשטנס דעטאלירטע פלאן ביים באשאפן די וועלט ווי אזוי זאכן זאלן זיך פירן, הגם נישט אלעמאל פארשטיי איך פארוואס גענוי עס האט זיך געדארפט אזוי אויסשפילן.

נעם דאס אלעס און לייג עס צו צו אלע מצבים און אלע פארמען, צו חלילה פארלירן פרנסה, נישט טרעפן א שידוך, חלילה קראנק ווערן, זיצן אין תפיסה, א קרעש, בזיונות בפני יחידים, בזיונות ברבים, דורכפעלער, נישט מיטגעהאלטן שמחת תורה אין בית המדרש, מיין קאסטומער האב איך נישט געקענט צופרידנשטעלן, כ'האב פארפאסט מנחה בשוגג ל"ע, און אלע שוועריגקייטן וואס מען גייט חלילה דורך.
-----------------

די יסוד איז: איך דארף טון דאס מערסטע וואס איך קען, און דאס איבריגע שפילט דער אייבערשטער אויס גענוי ווי אזוי ער וויל!

נאך א יסוד איז: איין מינוט איז נישט קיין באווייז אויף די צווייטע מינוט, איך האב איין מינוט מורד געווען און נישט געטון רצון הבורא? אבער די יעצטיגע מינוט וועל איך יא! איי שפעטער וועל איך דורכפאלן? אבער יעצט טו איך רצון הבורא! כל זמן איך לעב פרוביר איך מיין מאקסימום צו טון זיין רצון לויט מיין פארשטאנד וואס זיין רצון איז!
---------------

די געדאנק איז: איך בין באשאפן געווארן פאר א צוועק, במשך מיין לעבן ווער איך געוואר מער אין מער וואס מיין תכלית אויף דער וועלט איז - לויט ווי איך קוק צוריק אויפן עבר ווי אזוי עס האט זיך למעשה אויסגעשטעלט - איך בין ווי דער קארעלע אויפן קארעלע קארפעט וואס דער אינגעלע רוקט פון איין פלאץ צום צווייטן לויט זיין געשמאק, דאס זעלבע זענען מיר ביים אייבערשטן, מיט איין חילוק אז אונז דארפן דעליווערן השתדלות און רצון אים צו דינען.
-----------------

כ'האב זייער מאריך געווען, זייער צומישט, און מעגליך זענען דא ווער עס איז מחולק, אבער דאך ווען מען לעבט אזוי איז דאס לעבן אסא-א-א-א-ך רואיגער בס"ד.