דאס געוויין אונטער'ן קאלירפולן שלייער
געפאוסט: דינסטאג אקטאבער 17, 2023 11:39 pm
ער האט א געוואלדיגע טענה צו מיר, און מיט בעטנדע בליקן גיסט ער אויס זיין הערצעלע, בעטנדיג אז איך זאל מפרסם זיין זיינע טרערן געווייקטע ווערטער, אפשר אזוי וועט קומען זיין ישועה.
זייענדיג עוסק אביסל אין שרייבעריי, קומט מיר אויס צו רעדן מיט פארשידענע פערזענליכקייטן און אזעלכע וואס פון אינדרויסן קוקן זיי אויס ווי אלעס ביי זיי שמייכלט דעקן אויף פיינפולע געשיכטעס, ווען אנדערע וואס פון אינדרויסן קוקן זיי אויס נאכגעלאזט און ווי א פארגעסענעם הערינג פישל אינעם טעלער נאכ'ן קידוש דעקן אויף דעם שלייער און צייגן געשיכטעס פון סוקסעס און אויסטערלישע הצלחות.
דאסמאל איז מיר אויסגעקומען צו רעדן מיט אים, ער איז א העכסט אינטערסאנטער כאראקטער וואס איך גלייב אז ווייניג זענען אנגעקומען אים צו דערגרינטעווען ריכטיג. פון אינדרויסן געבט ער דעם פערפעקטן איינדרוק ווי איינער וואס אלעס גייט אים גוט, זיין יחץ געלונגט אלעמאל צום פונקט, זיין לג בעומר שיסער איז שוין אין כתה ב' אנגעקומען אלעמאל אין ציל, זיין שעמפו האט זיך נאך קיינמאל אויסגעגאסן אויף זיינע וועש אין מקוה, און זיינע נעגל פליען קיינמאל נישט אוועק ביים שניידן.
בקיצור, איינער וואס לאכט און שמייכלט, ראולט ארום און גלאנצט, און קוקט נישט אויס צו האבן סיי וועלכע דאגה מיט זיך.
זיין געשטעל זאגט אויך ממש דאס. ער איז טאקע קליין און רינדעכיג, אזא פעשער געשטעל וואס אלס קינד האמיר אזאנס גערופן א "ראולי פאולי", אזא עכטע קאטשעלאבישע איינדרוק, ווען ארום אים איז אלעמאל קאלירפול און זיס, און זיין אנוועזנהייט לייגט אלעמאל צו קאליר צום ארום ערגענצנדיג דעם בילד אין יעדן קרעמל וואו ער געפונט זיך.
נעכטן איז מיר אויסגעקומען צו זיצן מיט א קבוצה אידן, און זיך טרעפנדיג מיט אים אינעם שמועס האב איך אים באגריסט, און זיך צוגערוקט צו אים וואוסענדיג אז ארום אים איז אלעמאל געשמאק.
ער האט זיך אבער צוגעכאפט צום געלעגנהייט, און אנגעהויבן זיך אויסגיסן זיין הארץ פאר מיר, ממש ווי א נעגל וואסער שיסל אין וועלכע כ'האב נארוואס אריינגעטרעטן מיט אלע 4 פיס.
ער וויקלט אויף זיין געשיכטע, ליינט מיט שפאנונג:
"איך בין פון אלעמאל באטראכט געווארן ווי א געשמאקער כאראקטער, און איך וועל אפילו זיך ערלויבן צו זאגן אז איך בין א שטיקל סעלעברעטי ווען קינדער און עלטערע צוגלייך וועלן זיך קענען אידענטיפיצירן מיט מיר און וועלן זיך פרייען צו מיר.
"א דרויסענדיגער וועט געוויס מיינען אז אלעמאל גייט מיר אזוי גוט, און יעדער אינווידואל פאר זיך מיינט געוויס אז פונקט ווי ער וויל זיין גוט מיט מיר איז עס אזוי ביי יעדן.
"אינטערסאנט איז אבער דער טראגי-קאמישער פאקט, אז טראץ וואס ווי געזאגט מיינט "יעדער" אזוי, איז עס נישט אזוי"
איך עפן גרויסע אויגן... וואס הייסט? אויב יעדער מיינט אזוי, מיינט דאך אז יעדער איז אין דעם פלאץ! נו ווי קען זיין אז באמת איז נישט אזוי?
ערקלערט ער ווייטער:
"איך ווייס נישט פארוואס דער שלאק האט מיר באטראפן, אבער דער פאקט איז אז מענטשן שעמען זיך צו זאגן ברבים אז זיי זענען גוט מיט מיר!
"עס מאכט מיר פילן אזוי שלעכט מיט מיין גאנצע מהות... איך שפיר ווי יעדער איז נאר דא צו טריפן אויף מיר, און פריוואט איז יעדער גוט מיט מיר, אבער די רגע מ'געפונט זיך ברבים וועט מען זיך מאכן ווי מען קען מיר ניטאמאל!
"טראכט אריין ווי צעשאסן דאס מאכט מיר! איך געב גערן אויף אויף די פובליסיטי וואס איך האב ביי יעדן פריוואט, און אויף די שמייכלדיגע בליקן און בלינקען מיט די אויגן וואס יעדער שענקט מיר באהאלטענערהייט זיצנדיג אין א קופקע.
"אויב שעמסטו זיך מיר צו באגריסן הויך איז טייטש אז באמת בין איך נישט גענוג חשוב אין דיינע אויגן. איז פארוואס פריוואט זוכסטו צו זיין גוט מיט מיר?? איך קען נישט דערגיין דעם אורזאך, אבער עס צושטערט מיין לעבן!"
אזוי רעדט ער זיך אויס זיין פארווייטאגטע געשיכטע פאר מיר, ווען טרערן פליסן פון זיינע אויגן, און ער פירט אויס "ביטע, ביטע ברענג אן אווערנעס ביים ציבור! מיין בלוט איז נישט הפקר!"
איך בין געבליבן געפרוירן.
כ'האב נישט געחלומ'ט אז דאס איז דער געשיכטע וואס ליגט פארשלייערט אונטער דעם פרייליכן כאראקטער, און אים צו צייגן סאלידאריטעט האב איך תיכף געטון צום זאך און אים העפליך באגריסט הויך אן קיין טראפ בושה און צעגערנישן!
*
דאס איז געווען מיין היינטיגע שמועס מיט'ן חשוב'ן "ראָם-בּאָל".
מאך דיך נישט ווי דו ווייסט נישט פון וואס איך רעד... יא יא, דער רינדעכיגער ראם-באל וואס שמייכלט אזוי אלעמאל צו דיר, און וואס איז אלעמאל באשפרינקלט מיט פילפארביגע קאלירן צו ערגענצן דעם שיינעם טאץ אין וועלכע מען לייגט אים אריין. יא יא, ער וויינט.
וואס טוסטו ווען דו קומסט אהיים ביינאכט און ווילסט כאפן א מזונות און האסט פאר דיר אן אויסוואל פון הארטע ברעקלעך קעיק, צעקנייטשטע בראוני קעיק, אפגעגאלטע מארבל קעיק, און א טאץ ראם-באלס? הא? קיין ספק, אריין מיט א ראם-באל צוויי דריי. קלאר אזוי.
שטעלט זיך די פראגע, פארוואס ווען מען זיצט אינאיינעם ביי א לחיים וועסטו אויסוועלן צו עסן און זיך שטיקן אויפ'ן אויבערשטן טייל פונעם בראוני, דאן אריינלייגן האראוואניע צו צעקייען דעם הארטן קיכעלע, אבער דער ראם-באל, דיין א.ג. חבר, לאזטו זיצן אליינס?
האט איר שוין באמערקט דאס אז דוקא די סארט קעיק וואס וועלן ביי דיר אין פריזער ווערן דאס ערשטע אפגעלעהרט וועלן אלעמאל בלייבן אומבארירט ביי אזעכע פארמאלע לחיים'ס וואו עס זיצן א מוספר מצומצם ערוואקסענע ביים טיש?
רבותי, ס'צייט פאר א טויש.
קול דמי אחינו צועקים און קוויטשענען.
זייענדיג עוסק אביסל אין שרייבעריי, קומט מיר אויס צו רעדן מיט פארשידענע פערזענליכקייטן און אזעלכע וואס פון אינדרויסן קוקן זיי אויס ווי אלעס ביי זיי שמייכלט דעקן אויף פיינפולע געשיכטעס, ווען אנדערע וואס פון אינדרויסן קוקן זיי אויס נאכגעלאזט און ווי א פארגעסענעם הערינג פישל אינעם טעלער נאכ'ן קידוש דעקן אויף דעם שלייער און צייגן געשיכטעס פון סוקסעס און אויסטערלישע הצלחות.
דאסמאל איז מיר אויסגעקומען צו רעדן מיט אים, ער איז א העכסט אינטערסאנטער כאראקטער וואס איך גלייב אז ווייניג זענען אנגעקומען אים צו דערגרינטעווען ריכטיג. פון אינדרויסן געבט ער דעם פערפעקטן איינדרוק ווי איינער וואס אלעס גייט אים גוט, זיין יחץ געלונגט אלעמאל צום פונקט, זיין לג בעומר שיסער איז שוין אין כתה ב' אנגעקומען אלעמאל אין ציל, זיין שעמפו האט זיך נאך קיינמאל אויסגעגאסן אויף זיינע וועש אין מקוה, און זיינע נעגל פליען קיינמאל נישט אוועק ביים שניידן.
בקיצור, איינער וואס לאכט און שמייכלט, ראולט ארום און גלאנצט, און קוקט נישט אויס צו האבן סיי וועלכע דאגה מיט זיך.
זיין געשטעל זאגט אויך ממש דאס. ער איז טאקע קליין און רינדעכיג, אזא פעשער געשטעל וואס אלס קינד האמיר אזאנס גערופן א "ראולי פאולי", אזא עכטע קאטשעלאבישע איינדרוק, ווען ארום אים איז אלעמאל קאלירפול און זיס, און זיין אנוועזנהייט לייגט אלעמאל צו קאליר צום ארום ערגענצנדיג דעם בילד אין יעדן קרעמל וואו ער געפונט זיך.
נעכטן איז מיר אויסגעקומען צו זיצן מיט א קבוצה אידן, און זיך טרעפנדיג מיט אים אינעם שמועס האב איך אים באגריסט, און זיך צוגערוקט צו אים וואוסענדיג אז ארום אים איז אלעמאל געשמאק.
ער האט זיך אבער צוגעכאפט צום געלעגנהייט, און אנגעהויבן זיך אויסגיסן זיין הארץ פאר מיר, ממש ווי א נעגל וואסער שיסל אין וועלכע כ'האב נארוואס אריינגעטרעטן מיט אלע 4 פיס.
ער וויקלט אויף זיין געשיכטע, ליינט מיט שפאנונג:
"איך בין פון אלעמאל באטראכט געווארן ווי א געשמאקער כאראקטער, און איך וועל אפילו זיך ערלויבן צו זאגן אז איך בין א שטיקל סעלעברעטי ווען קינדער און עלטערע צוגלייך וועלן זיך קענען אידענטיפיצירן מיט מיר און וועלן זיך פרייען צו מיר.
"א דרויסענדיגער וועט געוויס מיינען אז אלעמאל גייט מיר אזוי גוט, און יעדער אינווידואל פאר זיך מיינט געוויס אז פונקט ווי ער וויל זיין גוט מיט מיר איז עס אזוי ביי יעדן.
"אינטערסאנט איז אבער דער טראגי-קאמישער פאקט, אז טראץ וואס ווי געזאגט מיינט "יעדער" אזוי, איז עס נישט אזוי"
איך עפן גרויסע אויגן... וואס הייסט? אויב יעדער מיינט אזוי, מיינט דאך אז יעדער איז אין דעם פלאץ! נו ווי קען זיין אז באמת איז נישט אזוי?
ערקלערט ער ווייטער:
"איך ווייס נישט פארוואס דער שלאק האט מיר באטראפן, אבער דער פאקט איז אז מענטשן שעמען זיך צו זאגן ברבים אז זיי זענען גוט מיט מיר!
"עס מאכט מיר פילן אזוי שלעכט מיט מיין גאנצע מהות... איך שפיר ווי יעדער איז נאר דא צו טריפן אויף מיר, און פריוואט איז יעדער גוט מיט מיר, אבער די רגע מ'געפונט זיך ברבים וועט מען זיך מאכן ווי מען קען מיר ניטאמאל!
"טראכט אריין ווי צעשאסן דאס מאכט מיר! איך געב גערן אויף אויף די פובליסיטי וואס איך האב ביי יעדן פריוואט, און אויף די שמייכלדיגע בליקן און בלינקען מיט די אויגן וואס יעדער שענקט מיר באהאלטענערהייט זיצנדיג אין א קופקע.
"אויב שעמסטו זיך מיר צו באגריסן הויך איז טייטש אז באמת בין איך נישט גענוג חשוב אין דיינע אויגן. איז פארוואס פריוואט זוכסטו צו זיין גוט מיט מיר?? איך קען נישט דערגיין דעם אורזאך, אבער עס צושטערט מיין לעבן!"
אזוי רעדט ער זיך אויס זיין פארווייטאגטע געשיכטע פאר מיר, ווען טרערן פליסן פון זיינע אויגן, און ער פירט אויס "ביטע, ביטע ברענג אן אווערנעס ביים ציבור! מיין בלוט איז נישט הפקר!"
איך בין געבליבן געפרוירן.
כ'האב נישט געחלומ'ט אז דאס איז דער געשיכטע וואס ליגט פארשלייערט אונטער דעם פרייליכן כאראקטער, און אים צו צייגן סאלידאריטעט האב איך תיכף געטון צום זאך און אים העפליך באגריסט הויך אן קיין טראפ בושה און צעגערנישן!
*
דאס איז געווען מיין היינטיגע שמועס מיט'ן חשוב'ן "ראָם-בּאָל".
מאך דיך נישט ווי דו ווייסט נישט פון וואס איך רעד... יא יא, דער רינדעכיגער ראם-באל וואס שמייכלט אזוי אלעמאל צו דיר, און וואס איז אלעמאל באשפרינקלט מיט פילפארביגע קאלירן צו ערגענצן דעם שיינעם טאץ אין וועלכע מען לייגט אים אריין. יא יא, ער וויינט.
וואס טוסטו ווען דו קומסט אהיים ביינאכט און ווילסט כאפן א מזונות און האסט פאר דיר אן אויסוואל פון הארטע ברעקלעך קעיק, צעקנייטשטע בראוני קעיק, אפגעגאלטע מארבל קעיק, און א טאץ ראם-באלס? הא? קיין ספק, אריין מיט א ראם-באל צוויי דריי. קלאר אזוי.
שטעלט זיך די פראגע, פארוואס ווען מען זיצט אינאיינעם ביי א לחיים וועסטו אויסוועלן צו עסן און זיך שטיקן אויפ'ן אויבערשטן טייל פונעם בראוני, דאן אריינלייגן האראוואניע צו צעקייען דעם הארטן קיכעלע, אבער דער ראם-באל, דיין א.ג. חבר, לאזטו זיצן אליינס?
האט איר שוין באמערקט דאס אז דוקא די סארט קעיק וואס וועלן ביי דיר אין פריזער ווערן דאס ערשטע אפגעלעהרט וועלן אלעמאל בלייבן אומבארירט ביי אזעכע פארמאלע לחיים'ס וואו עס זיצן א מוספר מצומצם ערוואקסענע ביים טיש?
רבותי, ס'צייט פאר א טויש.
קול דמי אחינו צועקים און קוויטשענען.
